yaxşı
insan, sadiq dostu
ölümcül biabır edirem –
ancaq dostluq, heyatın
özü senin dodaqlarını
yeniden hiss etmek, ince
sözlerini eşitmek isteyi
ile müqayisede menim
üçün ne mena verirdi
axı?! Men seni bele
sevirdim: indi her şey
bitenden sonra men
bunu sene deye bilerem.
Mene ele gelir ki, sen
meni can vererken bele
çağırsaydın, men özümde
güc tapıb yanına
gelerdim.
Çıxışda ekipaj dayanmışdı
ve biz senin evine getdik.
Men senin sesini
eşidirdim, yaxınlığını hiss
edirdim ve ilk
görüşümüzde olduğu
kimi serxoş, uşaqcasına
xoşbext idim. Yeniden on
illik fasileden sonra bu
pillekenleri qalxırdım.
Yox, yox, men izah ede
bilmerem nece bu an her
şeyi ikili hiss edirdim –
keçmişde ve indide ve
bunların her ikisinde de
senin varlığını…
Senin otağında az şey
deyişmişdi: bir neçe yeni
şekil, kitab, yeni mebel ve
her şey mene ele tanış idi
ki!
Yazı stolunda ise vaza ve
içinde qızılgüller var idi –
menim qızılgüllerim,
hansıları ki, men senin
doğum gününde heç vaxt
xatırlamadığın, hetta indi
de, o senin yanında
olanda bele ve sen onun
elinden tutsan bele
xatırlamadığın bir insanın
xatiresine göre sene
göndermişdim. Ancaq
yene de görmek xoş oldu
ki, sen menim güllerimi
saxlayırsan, senin
etrafında menim
“MEN”imin bir parçası,
sevgimin nefesi var.
Sen meni qucaqladın.
Yene men bütün geceni
seninle qaldım. Ancaq
burda da meni
tanımadın.
Xoşbextcesine men senin
sığallarını qebul edirdim
ve görürdüm ki, senin
ehtirasın sevdiyin ve
alınmış qadın arasında
heç bir ferq tanımır.
Sen menimle,
restorandan getirdiyin
qadınla ele ince ve deqiq,
ele dostcasına semimi ve
eyni zamanda ele hezz
dolu ehtiraslı idin ki, men
on il evvel olduğu kimi
yene bütün gücümle
meni – balaca uşağı bir
zaman mehv eden senin
evezolunmaz ikiliyini hiss
eledim.
Men hele heç vaxt bütün
varlığı ile başqalarına öz
ruhunu tamamile açan –
ancaq sonradan
tamamile her şeyi
unudan adam
görmemişdim.
Ancaq men özümü de
unutmuşdum. Men

<< 1 2 [3] 4 5 ... 8 >>