meni
tanıyacaq, tanıyacaq!”
Ruhum bu fikirden
titredi. Ancaq sen meni
tanımadın.
Yox, tanımadın ve heç
vaxt men bu qeder sene
yad olmamışdım, yoxsa…
yoxsa sen bir neçe
deqiqe sonra etdiyin
hereketi nece ede
bilerdin? Sen meni
öpdün, bir daha ehtirasla
ele öpdün ki, men
yeniden saçlarımı
qaydaya salmalı oldum.
Ve budur, güzgünün
qabağında dayanarken
birden gördüm ki, – az
qaldı dehşetden ve
utancımdan yıxılım –
gördüm ki, sen
oğruncasına üst jiletimin
cibine iki böyük pul
eskinası qoydun.
Men özümü qışqırmamaq
üçün, sene sille
vurmamaq üçün gücle
saxladım, – sen bu gece
üçün mene, seni
uşaqlıqdan sevene, senin
körpenin anasına pul
ödedin!
Men senin üçün
Tabarenden olan
fahişeden başqa heç ne
deyildim, sen mene
ödedin, ödedin! Meni
unutmağın azmış kimi,
hele bir alçaltdın da.
Teleserek eşyalarımı
yığmağa başladım. Ancaq
gedim, tezlikle uzaqlaşım
burdan, – mene çox ağır
idi. Men yazı stolunun
üstünde içinde qızılgüller,
menim qızılgüllerim olan
vazanın yanından
şlyapamı götürdüm. Bu
an mene güclü, idare
olunmayan bir istek
geldi: men daha bir cehd
etmek qerarına geldim:
– Bu ağ qızılgüllerden
birini mene vermezsen?
– Memnuniyyetle, – sen
cavab verdin ve vazadan
bir gül çıxartdın.
– Ancaq belke onları sene
qadın – seni seven bir
qadın bağışlayıb?
– Ola biler, – sen dedin, –
bilmirem. Onları mene
gönderirler ve men
bilmirem kim gönderir.
Buna göre de men onları
sevirem.
Men sene baxdım:
– Belke onlar da senin
unutduğun bir
qadındandır?!
Sen teeccüble mene
baxdın. Men düz senin
gözlerinin içine baxdım.
“Tanı meni, tanı meni!” –
menim baxışım qışqırırdı.
Ancaq senin baxışın sevgi
ve korluqla işıqlandı. Bir
daha meni öpdün. Ancaq
tanımadın.
Men telesik qapıya teref
getdim, çünki göz
yaşlarım artıq axmağa
hazır idi, bunu ise sen
görmeli deyildin. Men ele
qaçırdım ki, az qaldı
dehlizde senin
qulluqçunla toqquşum.
O kenara çekildi ve qapını
menim qarşımda açdı ve
bu an – eşidirsen? –

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>