bu
qısa an men göz yaşları
içinde qocaya baxanda,
onun gözlerinde nese bir
işıq parladı.
Bu an – eşidirsen? – bu
yegane an İohann meni
tanıdı, baxmayaraq ki,
uşaqlığımdan beri bir
defe de olsun meni
görmemişdi.
Men istedim ki, onun
qarşısında diz çöküb
ellerini öpüm ki, o meni
tanıdı. Ancaq men
jiletimden bu dehşetli
pulları götürdüm ve
onları qocaya verdim.
O diksindi, qorxaraq
mene baxdı – bu
saniyede o belke de
senin heyatın boyu
menim haqqımda başa
düşdüyünden çox şeyi
başa düşdü.
Her kes mene qarşı
mehriban idi, tekce sen,
tekce sen meni
xatırlamadın, tekce sen
bir defe de olsun meni
tanımadın!
Menim uşağım, bizim
uşağımız öldü, indi
menim bu dünyada
senden başqa seveceyim
heç kesim qalmayıb.
Ancaq sen menim üçün
kimsen, heç vaxt meni
tanımayan sen, yanımdan
parlaq suyun yanından
keçen kimi keçen sen,
meni ömürlük ezaba ve
gözlemeye mehkum
eden sen! Bir defe men
ele zenn eledim ki, seni
öz körpemde tutub
saxladım. Ancaq o senin
uşağın idi: o da meni
qeddarcasına terk eledi
ve seyahete yollandı, o
meni unutdu ve bir daha
qayıtmayacaq.
Men yene yalnızam, heç
vaxt olmadığım kimi
yalnız, mene senden heç
ne qalmayıb: ne uşaq, ne
sözler, ne misralar, ne
setirler, xatire olacaq heç
ne ve eger sen menim
adımı eşitseydin bele, o
senin üçün heç bir
ehemiyyet kesb etmezdi.
Eger senin üçün
ölüyemse, niye de
özüme ölüm
arzulamayım, eger sen
menden getmisense,
niye men de getmeyim?!
Yox, sevgilim, men seni
danlamıram, men senin
sevincle bezenmiş evine
öz derdimi yüklemek
istemirem.
Qorxma, men daha seni
bezdirmeyecem, bağışla
meni, amma körpemin
ölüm saatında içimi sene
boşaltmalı idim. Ancaq bir
defe sene her şeyi
danışmalı idim, – sonra
yeniden qaranlıqda
gizlenecem ve hemişe
senin önünde susduğum
kimi susacam. Ancaq sen
menim ezablarımı, men
sağ olduğum müddetde
eşitmeyeceksen, – ancaq
eger men ölsem sen bu
mektubu, seni her
kesden çox seven ve heç
vaxt tanımadığın, bütün
ömrü

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>