Meşhur sehabe Enes ibn Malik revayet edir:
Peyğemberin sehabelerinden biri çox vaxt o hezretin hüzuruna öz oğlu ile birlikde gelirdi (bezi menbelerde bu sehabenin Osman ibn Mezun olduğunu yazırlar). Peyğember her defe hemin sehabenin öz oğlunu ne qeder çox sevdiyini müşahide edirdi.
Bir müddetden sonra hemin adamın oğlu xestelenib dünyasını deyişdi. Lakin atası uşağın vefat etdiyini Peyğembere xeber vermedi; çünki o hezretin kederlenmeyini istemirdi. Belece, biçare ata bundan sonra Peyğemberin hüzuruna tek (oğulsuz) gelmeye başlayır. Allahın Resulu bunu duyur, hemçinin, sehabenin çox derdli ve fikirli görünmesi de o hezretin gözlerinden yayınmır. Bir gün Peyğember etrafındakılardan soruşdu ki, niye filankes son vaxtlar kederli görünür? Sehabeler veziyyeti danışdılar. O hezret biçare atanın müsibetini eşiden kimi buyurdu: “Qalxın, onun evine gedek, oğlunun vefatı münasibetile başsağlığı verek”.
Allahın Resulu sehabelerin ehatesinde hemin adamın evine geldi. İçeri daxil olanda yene atanın qem-qüsse içinde oturduğunu gördüler. Peyğember ve ehatesinde olanlar ataya başsağlığı verdiler. Bu zaman ata dedi: “Ey Allahın Resulu! Men ümid edirdim ki, qocalanda oğlum elimden tutar, arxam-dayağım olar”. Peyğember ona bu cür cavab verdi: “Qem yeme! Qiyamet gününde oğlunu dirildib mehşere getirecek ve ona deyecekler: “Cennete gir!” (heddi-büluğa çatmamış uşaqlar mesum olduqlarına göre, sorğu-sualsız cennete aparılacaqlar). Amma oğlun deyecek: “Ay Allah! Men ata-anamı isteyirem. Onlarsız cennete getmerem!” Uşaq o qeder Allaha yalvaracaq ki, onun valideynleri barede şefaeti qebul edilecek, her üçü cennete girecekler”.
Peyğemberin sözünü dinleyenler soruşdular: “Ey Allahın Resulu! Buyurduğun müjde xeberi yalnız bu adama aiddir, yoxsa övladı ölmüş bütün müselmanlara şamil olacaq?” Hezret cavab verdi: “Bu sözlerim Allah-tealaya iman getiren bütün mömin bendelere aiddir”.

(Müstedrekül-Vesail, II, 393)