gün min defe Qedr suresini zikr edir, her gün İmam Elinin (e) hereminde Ziyareti-Aşura oxuyurdu. Telebesi merhum Ayetullahül-üzma Behcet xatırlayırdı ki, Şeyx Mehemmed Hüseynin şexsiyyetinde elm ve irfan beraber şekilde cemlenmişdi. Alimin elmi fealiyyetini izleyenler ele güman edirdiler ki, gece-gündüz oxuyub-yazmaqdan, ders demekden başı ayılmaz. Amma onun irfan dünyasından, ibadetinden xeberdar olanlar ele tesevvür edirdiler ki, bu adam ibadetden savayı heç neye vaxt tapa bilmez.

Naxçıvani hetta tevazökarlıq üzünden başına kiçik emmame qoyurdu. Gözlerini çox zaman yere dikerdi, hetta danışdığı adamın üzüne de çox baxmağı xoşlamazdı. Asta sesle, aramla danışardı. Bezen telebeleri onun sesini eşitmedikleri üçün etiraz ederdiler, lakin alim öz tövrünü deyişmezdi.

Aşağıda alimin heyatından maraqlı bir hadisenin tesvirini diqqetinize teqdim edirik.

Telebelerinden biri xatırlayırdı ki, bir gün Necefin Hüveyş bazarında Naxçıvanini gördüm. O, eyilib yerden soğanları yığmaqla meşğul idi, özü de bu zaman gülümseyirdi. Men yaxınlaşıb ona kömek etmeye başladım. Melum oldu ki, bazardan soğan alıb aparırmış, soğanlar yere dağılıb. Soğanları yerden yığdıq, İsfahani onları ebasının eteyine doldurub getmek isteyende gülümsemesinin sebebini ondan soruşdum. Cavab verdi: “Men Necefe teze gelende bedence kök idim. İmkanlı aileden çıxdığım üçün elimde bahalı tesbeh gezdirirdim. Bir gün Hezret Elinin (e) heremini ziyaret ederken elimdeki tesbehin ipi qırıldı, deneler yere sepelendi. Tesbeh çox bahalı idi, her denesinin bir dinar qiymeti vardı. Amma evvela, bu pul menim üçün xırda bir meblığ idi. Hem de kök olduğumdan, eyilib 100 deneni bir-bir yığmağı özüme reva görmedim. Tesbehin denelerini heç axtarmadım, ziyaretimi başa vurub heremden çıxdım... İndi qoca vaxtımda elimden düşen soğanları eyilib bir-bir qaldırıram. Üreyimde Allaha şükr edirdim ki, o zamankı kimi kök deyilem, bedenim arıqdır ve rahat hereket ede bilirem. Hem de sevindim ki, o zamankı kimi servetim yoxdur,

<< 1 [2] 3 >>