Yemekxanadan çıxdıq. Evine çatdıqda anam dillendi:
– Növbeti defe birlikde şam etmeye ne deyirsen? Ancaq bu defe menim hesabıma olacaq.
Elini öpdüm ve ayrıldım...
Bir neçe gün sonra anam ürek tutmasından vefat etdi. Vefatı ele qefilden oldu ki, heç ne ede bilmedim.
Bir neçe gün keçdi. Anamla şam etdiyim yemekxanadan bir mektub aldım. Anamın yazısını tanıdım: “Qabaqcadan hesabı ödemişem. Bir daha seninle şam ede bilmeyeceyimi hiss etmişdim. Ne ise... Başlıcası, iki neferlik hesabı ödemişem – sen ve heyat yoldaşın üçün. Çünki sen hemin gecenin menim üçün ne qeder ehemiyyetli olduğunu, kaş bileydin! Bunu heç vaxt başa düşmeyeceksen... Seni çox sevirem, eziz balam!”
Bu deqiqelerde “sevgi” ve “seni sevirem” kelmelerinin menasını başa düşdüm, anladım. Başqasına sevgimi yaşatmağın menasını da derk etmişdim...”.
Valideyn, xüsusile de Ana – heyatımızın en ehemiyyetli cövheri olmalıdır... Odur ki, layiq olduqları şeyleri onlara bexş edin, layiq olduqları vaxtı onlara ayırın! Beli, bu, Allahın ve onların sizin üzerinizdeki texiresalınmaz haqlarıdır!
Sonda ümid edirem ki, bu hekaye valideynlerinin qedrini bilmeyenleri ayıldacaq, bizi de bu işde vasiteçi edecekdir!

<< 1 [2]