Bir gün Muhammed Peyğemberin (s.a.a.) yanına gelib deyirler:
- Ya Resulullah, filankes dünyasını deyişdi, vesiyyetinde var ki, Siz onun xurma bağlarını kasıblar, yetimler arasında bölesiniz.
Peyğemberimiz (s.a.a.) bu isteyi qebul ederek, merhumdan qalan xurma bağlarını bölmeye gedir. Addım-addım ölçerek bağı ehtiyacı olanlar arasında bölürler. Oradakılardan biri deyir:
- Görün merhum ne qeder xoşbext imiş ki, qoyub getdiyi xurma bağları neçe-neçe ehtiyacı olan aileni barındıracaq...
Onun yanı ile addımlayan Peyğemberimiz (s.a.a.) astaca başını bulayaraq:
- Xeyr, merhum sizin düşündüyünüz qeder de xoşbext deyil. O, artıq bu dünyadan köçmüşdür. Bu bağ da onun hökmünden çıxmışdı. Yaxşı olardı ki, vesiyyet etmek evezine özü sağlığında bu bağı ehtiyacı olanlar arasında böleydi. Bu, daha faydalı ve sevilen iş olardı. Yoxsa, ölenden sonra kim özü ile o dünyaya bağ-bağat aparıb ki?