"Seni uzaqdan sevirem ...." deye düşündü kişi içinden. "Yaxınlaşmadan, izah, anlaşılmadan .... Men seni gözlemesiz sevirem. Heç bir şey ummadan, sorğu olmadan, xeyal bele qurmadan. Öz içimde daşıdığım sessiz sedasız bir sirr bu. Men belke de senden çox bu sirri sevirem."
Sirrin senden bele gözel çünki, senden bele xüsusi. Sirrin bir büllur qedeh, qırılmasın deye üreyimde daşıyıram. Sirrin nazenin bir şam alovu, sırf yanmağa davam etsin deye qaranlığı gündüze yeğliyorum. Kimse bilmir, bilmesi de lazım deyil. Hem kim ne anlar? Ateş bu, hemişe düşdüyü yeri yandırar. Mense ne bir şeyleri deyişdirmek arxasındayam, ne bir yere çatmaq. Ne sahib olmaq derdindeyim, ne özümü sübut etmek. Her şey olduğu kimi qalsın isteyirem. Men hemişe bir sıfır meğlub olum, sen hemişe uzaq bir xeyaldan ibaret. Sen olduğun kimi qal. Çatılmaz. Toxunulmaz. Koklanılmaz. Men olduğum kimi. Dünya olduğu kimi. Merkez Efendinin dediyi kimi, "her şey onsuz da tarazlıqda ve ahenkte, canım efendim. Her şey onsuz da merkezinde."
Men senin adını darçın qoxulu eqide şekeri kimi tuturam Ağzımda, damağımda, ruhumda. Qayğılarını bilirem, tekliklerini, kırgınlıklarını ve ehtiraslarını da. Üreyinin ritmini duyuram; yanında olmasam, elini tutmasam da. Ruhunun en çirkab, suretinin en çirkin, zehninin en çiy hallarını bilirem; heç gözlerimle görmemiş olsam da. Ne bir mükafat verdin mene ne bir ceza. Amma cennetini de bilirem, cehennemine de.
Seni olduğun kimi sevdim, bütün günahların ve arızalarınla. Uzaqdan sevmenin en gözel yanı bu onsuz da. Kimseni deyişdirmeye kalkmıyorsun. Her şeyi olduğu kimi kabulleniyorsun. Eyni gökkubbenin altında yaşadığımızı bilmek çatır mene. Başımızı qaldıranda gördüyümüz sema eyni, ulduzlar eyni, bütöv ay eyni. Bunu bilmek çatır mene. Vecime deyil ki harada yatırsan, kimin yanında.
Qıçında şarapnel parçasıyla yaşayan bir esger kimiyem. Etim xarici bir madde, sümüyümüz bir metal parçası kimi dayanır aşan mende. Başqası duysa qorxar, "aman" deyir. "Nece olar? Bele de yaşanar mı?"

[1] 2 >>