deyyus da deyyusdur. Kübarın kübar olduğu kimi. Varlığını, gücünü haralardasa göstermelidir, beyan etmelidir, bildirmelidir. Meneviyyatsızca olsa bele….!
 
***
 
Siz heç özünüzü ofisiant yerine qoydunuzmu? — Bilmirem. Amma men qoydum. Hetta xeyalen onların paltarını geyinib, “baboçka”sını bele taxdım. Toyun, meclisin başlama saatını gözledim. Göresen, qulluq elediyim masada kimler oturacaq: exlaqlımı-exlaqsızmı, alkaşmı-dindarmı, ziyalımı-gedemi, uşaqmı-böyükmü, avtoşmu-piyadamı…? – Bax bu rengareng sualların içinde vurnuxub, karıxıb qaldım. Üstegel, vahimelendim. Hele keçmiş sinif, qrup yoldaşlarını, köhne sevgilileri, bedxah qonşuları, ya da bir az pullanan kimi başından yeke meslehet veren qohumları demirem… Her anın stressdir! – HER ANIN!!! Ve… bu da azmış kimi – arvadına özünü göstermek isteyen gedelerin seni tehqir etme perspektivi… bir tike çörek ucbatından özünden eksiklerin sözünü udma meziyyeti… yemek dadlı olmayanda, ya da içinden nese çıxanda aşbazın evezine cavab verme mecburiyyeti… fıştırıqla, çırtma lle çağırılma “lüksü”…
Hansı birini deyim?!
 
***
 
Bir ofisiantın — yere tökülenleri süpürüb xekendaza yığması bilirsinizmi ne demekdir? – Hem de 300 neferin içinde?! Bilmirsiz. Bilmezsiniz! Bunun üçün onun yerinde olmaq, onun yaşadıqlarını yaşamaq lazım…
 
İki il önce menim de iştirakçısı olduğum bir meclisde bele hal yaşandı. Masada oturan nurani, ağbirçek bir qadın dözmeyib ofisianta qayıtdı ki, oğlum sen kişisen, ver men süpürüm. Nese içim çekmir, ağır gelir mene kişi yer süpürende…
 
Yaxşı bes ofisianta verdiyiniz 5 manatın içinde — onun hem yol, hem övladının oyuncaq, hem de evinin bazarlıq xerclerinin olduğunu nece, düşündünüzmü? Mence bunu da düşünmediniz! Düşüne bilmezsiniz! Düşünseniz, bir “izalent”li beşliyi bu qeder nümayişkerane şekilde, hamının göreceyi terzde teqdim etmezdiniz, masanın bu başından o başına ötürmezdiniz…!
 
Ofisiantın bilmediyi, görmediyi şey yoxdur. İnanın. Makiyaj adıyla çöle çıxıb tamada ile ayaqyolunda

<< 1 [2] 3 >>