Gel, iki uşaq kimi görüşek, qucaqlaşaq.
Şirin-sirin gülüşek,
şirin-şirin danışaq.
Derdleşek, sevincleşek,
gah gülek, gah ağlayaq!
Bir kimse anlamasın bizi öz dilimizde.
Her şey oyuncaq olsun günahsız elimizde!
Hirslenende astaca yapışım saçlarından.
Ağlasan, ovuc-ovuc içim göz yaşlarından.
Özümüze ev tikek damino daşlarından.
Birce otağı olsun -
içinde ne masası, ne de yatağı olsun!
Heç soba da olmasın,
sevginin ateşinden bedenlerimiz qızar.
Olmasın, qurban olum, birce penceresi de,
qorxuram pencereden eve ayrılıq sızar!
Adımızı yazarıq bu evin küçesinde.
Zerif gül leçekleri qapımıza döşerik.
İsti yay axşamında,
bir avqust gecesinde
Bakir hislerimizle ilk defe sevişerik.
Sevgimiz çıraq kimi asılar üstümüzden.
Damino daşları da
terleyer istimizden.
Bu hezzin ağrısından sonra yorğun düşerik.
Damino evimizde her gece sevişerik.
Baxışlarda sevginin
nevazişi, qayğısı...
Bilerik nece olur xoşbextliyin ağrısı!
Ağ-qara kağızların
fiqur parçalarından
piano düzelderik evimizin küncünde.
Bestesini yazarıq derdin de, sevincin de!
Nece xoşbext olarıq bu neğmeler içinde!?
Sevgimiz, vüsalımız
böyüyer aram-aram.
Men de bu xoşbextliye her gün şeir yazaram!
Evimizden asarıq bir teatr perdesi.
Monoloqlar, şeirler danışarıq her gece.
Balaca sehnemizde eylenerik belece.
Men seni izleyerem,
men seni alqışlaram.
Her sehnenin sonunda sene gül bağışlaram.
Damino daşları da bize şerik olacaq.
Bu körpe sevincinden onlar da hezz alacaq.
Öz kiçik dünyamızda unudarıq her kesi!
Gör, nece gözel olur
xoşbextlik hekayesi!?