O ölende menim 18 yaşım var idi. Çox pis tesir etdi ölümü mene.Qelbimde o qeder "kaşki"-ler var idi ki...Çox sıxılırdım,bezen peşmançılıq hissleri meni boğurdu.Belke de onun sağlığında daha yaxşı ola bilerdim.Qelbine deymezdim.O ise o qeder yaxşı insan idi ki.Bilirem ki,o da meni çox isteyirdi.Amma ne etmeli,o vaxtdan çox keçib.Sonrakı peşmançılıq heqiqeten de fayda vermirmiş.Belke de bu peşmançılıgın özünde de bir fayda var.Artıq bilirem ki,bu peşmançılığın sayesinde bir daha sehv buraxmayacağam.Bir daha meni sevenlere qarşı diqqetsizlik etmeyeceyem.

Herden de fikirleşirem ki,ola biler o vaxt yaşımın indikine nisbeten az olduğundan o qeder de heyatı derinden başa düşmemişem.Yeni gencliyin en coşqun vaxtlarında fikrim daha çox tehsilimin ,dostlarımla eylencenin,deyib-gülmeyin yanında olub.Ele bu üzden de bezi xırdalıqları bir o qeder yaxşı qavraya bilmemişem.
 
 Amma indi her şey çox deyişib,heyatım da,ele men özüm de.İndi evvelki vaxtlara göre her şeye daha diqqetle,daha hessaslıqla yanaşıram.Kiminse qelbini sındırmamaq üçün çox ehtiyatlı reftar edirem.Bezen ise kiminse xetrine deyende tez ondan üzr isteyirem.Ve yaxud fikirleşirem,belke dünen etdiyim zarafat onun qelbine deydi.Ele buna göre de tez hemin insandan bunu soruşuram.Çünki heyat çox qısadır.Ölüm qocaya,cavana baxmır.Yenede evvelki tek peşmançılıq çekmek istemirem.

Sonda ise sözlerimi bu yaxında Çarlz Dikkensin "Oliver Tvistin maceraları"adlı romanından oxuduğum bir hisse ile sözümü sona yetirmek isterdim.


"Biz insanlar,gerek öz etrafımızdakı insanlarla münasibetde çox ehtiyatlı olaq,çünki ölüm her defe bu insanlardan birini aparanda,sağ qalanları düşünmeye mecbur edir.Onlara xatırladırki,yadınıza salın ve görün o merhumun sağlığında siz neler ede bilerdiniz,amma etmemisiniz,ne qeder fürseti elden buraxmısınız,ne qeder az iş görmüsünüz,,ne qederini unutmusunuz,zererli,düzelmeyi mümkün olmayan emelleriniz ise daha çox olubdur! Vicdan üçün gecikmiş ve heç bir ehemiyyeti olmayan peşmançılıqdan

[1] 2 >>