Çoxumuz atamız hele heyatda iken
onun üzüne bir defe bele diqqetle
baxmarıq. Ata, “ata” demeye
başladığımız günden etibaren
daima
qarşımızda duran bir verdiş,
alışqanıqdır. İllerce atamızdan
deyil, bir
verdişden behs ederik.
Anamızdan: “Atam bugün niye
gecikdi?” deye
soruşarıq; Qardaş, bacımıza,
“Atam yene çay isteyir” deyer ve
deyinerik;
Bezen “atama hansı yalanı
uydursam” deye planlar qurarıq
ağlımızda. Ata her defe bize biraz
uzaq, biraz yad birisi olar.
Her gün paltarlarını geyindirib
yola saldığımız o “biraz” yad
insanın zaman
qarşısında nece eriyib getdiyine
nezer bele salmarıq.
Diqqetimizden
yayınar. Halbuki en tez ve hemişe
onun paltarları köhneler, en tez ve
hemişe onun saçları ağarar, en tez
ve hemişe o öskürer.
Bir verdişin perde arxasından
baxdığımız o üzde zaman
qırışlardan, girintilerden ve
çıxıntılardan yeni bir üz yaradar,
buna da diqqet etmerik.
İçimizden az insan diqqet eder ve
biler ki, ata, gözaltlarındakı
torbalarda
yorğunluq yığan kederli
yolçusudur evimizin.
Bir an geler, gözaltılarındak ı
torbalarını gözlerinin yorğun
bağlarıyla
bağlaya bilmez artıq. O iki bağcıq
da heç ummadığımız vaxtda, heç
ummadığımız yerde açılar... Açılar
ve atamız bizden saxladığı bütün
yorğunluqlarınıyolun ortasında
buraxıb kederli üzünü terk eder...
Bilirsinizmi? Atamız bir gün
heqiqeten öler...
Allah bütün rehmete geden atalarin ruhunu şad etsin , sağ olanları da uzun ömürlü etsin İnşallah