Tesevvür edirsen bir insanı uzun müddet hesretle gözleyirsen. Sevinc içindesen, üreyin az qalır partlasın. Ancaq o ise gelende üzünde demek olar ki, heç bir hiss yoxdur. Bu zaman bütün sevincin sanki mehv olub gedir, üreyin evvel onun hesretinden sıxılırdısa, indi onun bu laqeydliyine, seni anlamamağına göre sıxılır. O ise sadece “salam, ehvalın necedir?” –deyir. Sonra da heç bir cavab gözlemeden başqa mövzudan danışır. Sen de onun gözlerine baxaraq öz-özüne deyirsen: “Senin üçün çox darıxmışam. Bütün günleri yalnız senin gelişini gözlemişem. İş görende bele düşüncelerimde yalnız sen var idin. İndi bir özün düşün, menim halım necedir?!”....(