Deniz sahilinde yerleşen bir kendin ehalisi balıqçılıqla dolanırdı. Kendin kişileri günaşırı qayıqlara minib denize çıxır, balıq tutub qayıdırdılar. Balığın bir hissesini özleri yeyib, qalanını da şeherde satırdılar.

Soyuq qış günü idi. Hemin gün yene kendin kişileri denize çıxmışdılar. Günortaya yaxın güclü fırtına qopdu. Adam boyunu aşan dalğalar şiddetle sahildeki qayalara şırpılırdı. Adi balıqçı qayığında bu cür fırtınaya sine gerib sağ-salamat geri qayıtmaq çetin iş idi.

Hava qaralmağa doğru gedirdi. Balıqçılardan hele de xeber-eter yox idi. Kendin qadınları hamılıqla denizin sahiline axışdılar. Uşaqları da özleri ile götürmüşdüler. Hamı gözünü denize dikmişdi. Eller semaya qalxmışdı, dillerden dua ve yalvarış süzülürdü. Biçare qadınlar Allaha yalvarırdılar: “İlahi, denizde olanları bu beladan xilas et. Erlerimizi sağ-salamat eve qaytar”. Uşaqların mesum dilinde bu dua dolaşırdı: “Allahım, atamı qoru”.

Birden sahildeki evlerin birinden alov qopdu. Ev yanırdı. Hava külekli olduğundan, alov get-gede şiddetlendi. Kişiler denizde olduğu üçün yanğını söndürmek mümkün olmadı. Ev tamamile yanıb küle döndü.

Qadınlar sönmek üzre olan yanğından ayrılıb yene sahile qayıtdılar. Yene gözler denize zillendi. Bu zaman dalğaların içinden qaraltılar sezildi. Yaxınlaşdıqca bunların qayıqlar olduğu görünürdü. Kendin kişilerinin mindiyi qayıqlar sahile qayıdırdı.

Qayıqlar bir-birinin ardınca sahilin qumlarına toxunub durdu. Yorulub elden düşmüş balıqçılar qayıqlardan endiler. Her kes öz doğmasının üzerine yürüdü. Hamının üzünde sevinc duyulurdu, yalnız evi yanmış qadından başqa. Qadın erini gören kimi sahilin qumunu ovucla götürüb başına sepmeye başladı: “Evimiz yandı, ay kişi! Evsiz-eşiksiz qaldıq. Her şeyimiz yanıb küle döndü. Sen harada qalmışdın? Kaş yanımda olaydın, alovu söndüreydin. Bu ne işdir biz düşdük, ay Allah!”

Eri sakitliyini pozmadan ona yaxınlaşdı, ellerinden tutub onu qaldırdı, sinesine sıxdı. Hamı sesini içine çekib onları izlediyi üçün kişinin

[1] 2 >>