Gece daha çox hiss edersen bunu. Qaranlıq otaq ve dörd divar üzüne vurar yalnızlığını heç düşünmeden. Pencereden işıq saçan ay sanki tekliyine ironiya ile güler... Gece yatağına uzanıb başını yastığa qoyanda hiss edersen yalnız olduğunu. Seni saran bir cüt qolu hesretle düşünersen... O isti qucağı düşünüb qıvrılarsan yerinde tenhalığını derk eden cılız insan kimi. Yanağında bir busenin izini axtararsan amma toxunmaz yanağını gezen eller.... Yalnızlığın seni gece daha çox yorar, sakit ve hezin gece senin sakitliyinle aheng olar, o da yalnızdır eslinde. Eyni durumu paylaşarsınız, bir ferqle... Gecenin tenhalığı seher açılana qeder sürer, gün doğdumu tenhalıq duman kimi çekiler, yox olar ta ki növbeti bir geceye qeder. Amma senin tenhalıq hissin seninle bütünleşib, etrafındankı yüzlerle insana reğmen teksen, yalnızsan. Demek tenhalığını gideren, ona son qoyan o insanlar deyil, axtardığın onlar deyil. Başqa nefesdir, başqa gözdür, başqa sesdir... O gelib seni tapana qeder, ya da sen ona varana qeder axtaracaq gözlerin, üreyin, varlığın... Tenhalıq hiss etdiyin an o boşluq seni sıxar, doldurulması qeyri-mümkün olan bu yerin sahibi ancaq özü gelerse ora dolar. Kimler gelse de, kimler getse de o boşluq var, daha da derinleşer, günbegün sızıltısı artar. Hamının var oluşu senin tekliyindir, insan izdihamı içinde yalnızsan, teksen...
Şair burda gözel deyib: 《Teklik hamının çıxıb getmesi deyil, heç kesin qayıtmamasıdır》