Bir er-arvad yaşayırdı. Çox xoşbext idiler. Vaxtı-vaxtında namazlarını qılır, Ramazanda oruc tutardılar, halal qazanıb, halal yeyerdiler. Övladlarını da bele terbiyelendirmişdiler. Artıq azandan sonra evlerinde camaat namazına nevelerden de qatılanı var idi.
Kişi ile heyat yoldaşının bir kiçik sirleri de var idi. O da bundan ibaret idi ki, evlendikleri günden sübh namazına birinci hemişe kişi durardı, sonra qadını oyadardı. Bundan qeti incimezdi, eksine, böyük şövq ve mehebbetle ömür-gün yoldaşını namaza çağırardı. Hetta bezen seferde olduğu zaman ona zeng vurub zarafatla “sabahın xeyir, ay tenbel” deyerdi. Herden de bele zarafat ederdi:
- Deyirem, bir gün men olmasam, sen neyneyeceksen, sübh namazına seni kim çağıracaq?
Yoldaşı ile aralarında daha sonra bele dialoq yaranardı:
- Xeyir olsun, niye, hara gedirsen ki?
- Axı bu dünyaya bir defe gelen bir defe de gedecek.
- Bilirsen ne var? Allah heç kimi çeke bilmediyi yükle yüklemez. Heç ele şey yoxdu! Sen men bu dünyadan köçene qeder gerek meni namaza oyadasan. Sonra özün bilersen! Allah da bilir ki, men onun nece zeif bendesiyem.
Belece iller ötdü. Çox qocalmışdılar. Artıq qadın evvelki tek şux cavab vere bilmirdi kişinin zarafatlarına, kövrelirdi, qeherlenirdi. Tez-tez dodaqaltı gün erzinde ele hey tekrarlayardı: “Allah heç kimi çeke bilmediyi yükle yüklemez!”
Bir defe qadın yuxudan oyandı. Saata nezer saldı. Sübh azanına 5-6 deqiqe qalmışdı. Çox teeccüblendi. Aile qurduqdan sonra öten 40 il erzinde ilk defe idi ki, heyat yoldaşından evvel oyanmışdı namaza. Qeribe bir üşüntü keçdi bedeninden. Elini uzadıb yoldaşının eline toxundurdu. Ve... Tez qalxıb işığı yandırdı. Kişinin çöhresine qeribe bir tebessüm çökmüşdü. Bedeni burda idi, ruhu ise artıq Rebbine qovuşmuşdu.
Qadının gözünden yaş damlaları ömür-gün yoldaşının soyuq alnına damcıllayırdı. Artıq anlamışdı. Beli, Allah heç kimi gücü çatmayan yükle yüklemez. Bu gün ilk defe idi ki, o namaza özü qalxdı. Artıq yolun qalan hissesini tek,
1la 41li
-
Ela
»Oxu zalına keç