Ana ...Her kesin olduğu kimi menimde bir ailem
vardı.
Anamdan ve menden ibaret bir aile !!!
Anamın bir gözü yox idi. Bu ise meni
kederlendirmir eksine anama qarşı nifret hissi
oyadırdı. Çünki ondan utanırdım !!! Hele uşaq iken
dostlarım anamı görende qaçardı bu ise meni
kederlendirerdi. Anama hirslenerdim deyerdimki
mene yaxınlaşma camaatın yanında utanıram
senden . Bu men böyüyene dek davam etdi lakin
anam bir defe bele meni xetrime deyecek bir söz
demedi. Yadımdadı bir gün valideyn iclasına
gelmişdi anam. O qeder valideyinin yanında
anama hirslendim dedimki sen menim anam
deyilsen senden utanıram bir de mene yaxın
gelme ve sinifden cıxanda anamın tek gözündeki
yaşı görmek heçde çetin olmadı . Bir neçe il keçdi
. Bu utanmaq duyğusu boğaza yığmışdı meni ve
anamın yanından qaçdım. Oxudum . Universitete
daxil oldum . Bitirdim. Esger getdim geldim. Bu
erefede anam her zaman meni axtardı men
qaçdım. Mene uzaqdan baxar sonra gederdi.
Sonra evlendim uşaqlarım oldu. Birgün anam
nevelerinin yanına gelende usaqlar anamdan
qorxdular ve men yenede anamı acıladım.
Anamsa evezinde üzr istedi ve bir daha narahat
etmeyeceyini deyerek getdi !!! İller keçdi. Bir gün
valideyn iclasında birden anam ağlıma geldi ve
iclasdan çıxıb anamın yanına getdim. Lakin
anamın öldüyünü eşitdim !!! Açığı heç üzülmedim
meni vicdan ezabına salan ise qonşunun verdiyi
mektub oldu . Mektubu anam ölümünden evvel
qonşusuna mene çatdırmaq üçün vermişdi !!!
Mektubda yazırdı anam : Eziz oğlum ,sen bu
mektubu oxuyanda men artıq heyatda olmayacam
.Sen ömrün boyunca mene nifret etdin qorxdun
utandın mennen lakin men heç zaman senin
qelbine deymedim . Çünki bütün günah
mendeydi. Senin yadında olmaz , bir gün sen
qucağıdayken men yıxıldım ve senin bir gözünün
kor olduğunu gördüm. Bu vicdan ezabile yaşaya
bilmezdim ve bir gözümü sene verdim !!! Ömrüm
boyunca seni üzdüyüm üçün meni bağışla !!!