En necib, en ülvi ve en ferdi ezab mehebbet ezabıdır…
F.Engels
Geceyarıdır.Yağış penceremi döyür. Külek vıyıltısı… Qaranlıq otaq, sessizlik… Yatağımda tek-tenha… Üreyimden sanki daş asılıb. İlk defedir ki, ağlamıram. He, bezen acılar o qeder derin olur ki, insanın göz yaşları da donur. Sadece gözlerim sonsuz nöqteye zillenib ve düşüncelerimde tek sen varsan. Menim olmayan ve heç vaxt olmayacaq SEN!
Ümidsiz mehebbetim! Bezileri doğulanda onların taleyine sevgi vüsalı yazılmır, qismeti sadece hesret! Men de hesret üçün doğuldum. Senin uzaqlarda hesretini çekmek üçün… Qollarında melekler kimi şirin-şirin uyumağı arzularayaq sensiz yuxuya getmek üçün… Qayğını, nevazişini, saçlarımda ellerinin henirtisini, yanaqlarımda dodaqlarının istisini arzula-arzulaya heyatı başa vurmaq üçün…
Gecikmiş seadetim…
Gecikdin… Belke de men telesdim… Amma, ne ferq eder… Esas olan birlikde xoşbext olduğumuz anlarda da bunu doya-doya yaşaya bilmedik! Senden ayrı qalmaq ve bir ömür boyunca bu ayrılıq yükünü çekmeyi derk etmek çox çetindir, ezizim, çox!
Sevgi ona göre lazımdır ki, o, ucadır, onunla ucalırsan.
Amma, mehebbetimin ümidsizliyi, seadetimin gecikmesi sevgime - o temiz, pak hislerime xelel getirdi, ucaltmadı meni, eksine yazıq durumuna duşurub, qürurumu ayaqlar altına saldı… Seni tanıdığım ilk günden menim olmağını bilirdim zaten… Qebul etmişdim. Menim olmasan da, menimle ol, demişdim. Olmadı. Tükendi sevgimiz. Amma nece gözeldi o anlar… Xatırlayanda burnumun ucu göyneyir… Lap qeribseyirem o sevgimiz üçün…
Sesli-küylü şeherden uzaqlarda olarken…
Xatırlarsanmı, gece sehere qeder şirin-şirin söhbetlerimizi… Nelerden danışmazdıq, neleri müzakire etmezdik. Doymurduq bir-birimizden. İlahi, sevgi nece müqeddes bir duyğuymuş. İtirdik o müqeddes duyğunu. İkimiz de… Bir de yaşayacayıqmı?
Ne sevgi sedeqe deyil, ne men dilençiyem el açım sene… Heç bilmirem hansı şair yazıb bu kelmeleri, amma nece de gözel yazıb.
Heç xoşlamıram sevgi romanları oxumaq, mehebbet hekayeleri
offfffff bu hisleri men de yawayiram....
»Sevgi Dünyası
»Oxu zalına keç
