Dayanacaqda marşrut gözleyen Arzu yene de
gecikirdi. Dolu gelen marşrutları ötürdükce
esebileşirdi. Yeqin idi ki, yene marşrut taksisi ile
gedecekdi. Ele de oldu.
Taksinin arxa oturacağında yeniyetme bir oğlan
oturmuşdu. Yerini rahatlayan Arzu mobil
telefonunu çıxardı. Refiqesi Gülere bir kelme ile
"Gecikirem”- deyib, telefonu bağlayıb çantasına
qoydu.
Sürücü arxadakı bir boş yere işare ile "Gözleyek,
yoxsa gedek” – soruşdu.
Oğlan:
- Sür gedek eee, onsuz da yubanırıq – dedi ve
Arzuya baxıb gülümsedi.
Arzuya ele geldi ki, oğlanın teleffüzünde nese
şirinlik var. Hansısa herfi düzgün demir...
Pencereden bayıra baxan Arzu yol boyu
menzerelere fikir vermeden düşünürdü.
"... 30 yaşı da bele arxada qoydum. Vaxt nece
süretle geçir, sanki her şey dünen idi, qebul
imtahanlarının heyecanı, universtet illeri,
magistratura ve nehayet neçe illik işi... Ve birden
de indiye qederki, heyatının nece maraqsız
olduğunun ferqinde oldu.
"...Aman allah, menim neyim var, neyçün
yaşayıram, kim üçün yaşayıram?”- fikirleşerek
köksünü ötürdü.
Uzun-uzadı siqnal verib onları geride qoyan
maşına baxıb fikirleşdi: "Belke men de özüme
maşın alım?”...
Öz fikrine gülümsedi bir anlıq... Ona ele geldi ki,
yanında eyleşen oğlan tez-tez ona baxır.
"... Ne olub, balaca, ne diqqetle baxırsan?”- deye
fikirleşdi ve anında üzündeki ifade deyişildi.
Bir müddetden sonra Arzu hiss eledi ki, onlar
nedense tez-tez rastlaşırlar. Ya seher işe
gedende, ya da axşam işden qayıdanda... Amma
xeyalına bele gelmirdi ki, xeyalında "balaca”
adlandırdığı oğlan artıq aylardır onu izleyir.
"Balaca” dediyi bu oğlan orta boylu, yaraşıqlı bir
oğlan idi. Amma üzünde hemişe saf bir tebessüm
dolaşırdı. Bu tebessüm onu yaşından uşaq
gösterirdi. Gözlerinde her şeyi öyrenmeye çalışan,
cehd eden maraqlı bir ifade var idi.
Bir gün işden çıxıb refiqesi Güler ile marketden
bazarlıq edib çıxanda Güler güle-güle Arzuya
dedi:
- Arxamızca bir körpe gelir.
Arzu ixtiyarsız dönüb geri baxdı.

[1] 2 3 4 >>