keçirmek
istemirdi. Hem aralarındakı yaş ferqi, hem de
Arazın uşaqxasiyyet, erköyün davranışı onu
çekindirirdi. Eslinde heç ondan heç ne istemirdi
de...
Sadece Araz öz gelişi ile onun heyatına bir reng,
maraq qatmışdı. Çox sebrli idi Arzu. Arazın ne
vaxtsa soyuyacağına ümid besleyirdi. Amma Araz
haqqında bunu demek olmazdı. Günü-günden
Arzuya bağlanırdı. Bir yerde olduqlarında ancaq
körpe uşaq kimi ona sığınmaq, onu hiss etmek,
toxunmaq arzusuyla yaşayırdı. Amma Arzunun
ciddi reftarı onun el-qolunu bağlayırdı. Bezen
Araza ele gelirdi ki, Arzu onun anası
xasiyyetdedir. Arzuya ise ele gelirdi ki, Araz onun
uşağıdır.
Aylardır davam eden bu münasibetlerde açıb
ağartmasalar da ikisi de israrlı idiler. Birlikde
gezmeye gedir, bir yerde nahar edir, özel
günlerini birlikde qeyd etmeye çalışırdılar.
Bir gün nahar vaxtı Araz Arzuya zeng edib, onu
şirketin girişinde gözlediyini deyende Arzu
teeccüblendi. ".... Xeyir olsun, göresen ne olub?”
– fikirleşerek, heyecanla aşağı düşdü.
Aşağıda rengi boğulmuş halda dayanan Arazı
görende üreyi düşdü.
- Ne olub sene?
- Çıxa bilerik?
- Axı ne olub, desene...
- Sözüm var sene, çıxaq.
Onlar yaxınlıqdakı parka geldiler. Arzunun gözü
Arazın üzünde qalmışdı.
- Üreyim çekildi axı, ne olubdu?
- Senin üreyin indi çekilir, amma bilmirsen ki,
menim üreyim seni gördüyüm günden çekilibdi.
Men sende yaşayıram, Arzu.
- Ve?.... – deye Arzu onun ne deyeceyini gözledi.
- Gel evlenek, Arzu. Evde de demişem.
Arzu ürekden qehqehe ile güldü.
- Ehhh , heç senden bele evlenmek teklifi
gözlemezdim. İndi deyirsen ki, bu yaşıma qeder
oturub bele bir sıxıcı evlenmek teklifine razılıq
verim? Heç vaxt...
- Men ciddiyem, Arzu. Mamagil de razıdılar.
- Neye razıdırlar, Araz, senin özünden 12 yaş
böyük qızla evlenmek isteyine?...
- Ne dexli var eee – deye Araz mızıldandı.
- Dexli var, Araz. Gördün ki, uşaqsan. Qulağını
aç ve eşit, bizim bir yerde olmağımız heç vaxt
mümkün deyil. Buna ne senin ailen, ne de menim
ailem

<< 1 2 [3] 4 >>