İşin sonuna bir saat qalmış işden çıxdı ve eve
geldi. Telefonunu bağlayıb otağında fikirleşmeye
başladı. Yox, qerarı qetiydi. Ayrılmaq...
Seheri günü dayanacağa gelende Arazı orda
görünce üzünü çevirmek istedi. Amma Araz
qetiyyetle ona yaxınlaşıb qolundan tutaraq
yaxınlıqdakı maşına sarı apardı.
- Burax qolumu, neynirsen?
Araz terzini pozmadan gülümsedi.
- Kenardan baxırlar, sakitce otur maşına...- dedi.
- Olmaya qaçırdırsan meni?
- Ele bir fikrim var – deyib, maşının qağısını
açdı. Arzu könülsüz halda maşına oturdu.
Maşının tamam başqa istiqametde getdiyini
gören Arzu teecüblendi.
- Hara gedirik?
- Bizim bağa...
- Ora niye? Men işe getmeliyem.
- Bes dedim axı seni qaçırıram – deyib Araz
onun elini tutdu.
- Bir bu çatmırdı, deyesen doğrudan başın xarab
olur senin
- Başımı da, ele her yerimi de xarab elemisen
dee...
- Araz burax zarafatı...
- Vallah, ciddiyem, zarafat elemirem. Zeng ele
Gülere de ki, gelmeyeceksen...
Arzu daha heç ne demedi. Sebrle işin sonunu
gözledi.
Arazgilin bağı denizin kenarında idi. Darvazadan
içeri giren kimi ilk diqqetini çeken bağın abadlığı
ve baxımlığı oldu. Her teref yamyaşıl idi.
- Ne durmusan, gelsene... – deyib Araz az qala
onu çeke- çeke eve apardı.
Arzu sanki sehrlenmişdi. Arazın hereketleri bir
qeder gülmeli gelirdi ona...
Eve giren kimi Arzunun çiyinlerinden tutub özüne
sarı çekdi. Arzu onun geniş qolları arasında
demek olar ki, itib-batdı. Arzunun hündürdaban
ayaqqabılarında boyları ten gelirdi deyen üz-üze,
göz-göze geldiler... Bir müddet belece durdular.
Araz onu coşqunluqla öpür, öpürdü...
Onun möhkem qolları arasında heraretli
öpüşlerinden sustalırdı Arzu...
Araz sevdiyi idi... Araz arzuladığı idi... Sanki iller
boyu onu gözlemişdi... Özlüyünde defelerle onu
sevdiyini etiraf etse de bunu Araza dememişdi.
Arzu bu sevgisinde temennasız idi... Arazın
sevgisini saf bir uşaq sevgisine benzedirdi.
Inanırdı ki, zamanla o özü aralarındakı seddi,
heddi anlayıb geri çekilecek. Amma bu

[1] 2 3 ... 8 >>