gün Araz
israrlı idi, onun Arzuya sahib olmaq arzusu o
qeder güclü idi ki, bu isteyin qarşısında Arzu
gücsüzlüyün hiss edirdi... Amma bunu özünün de
istediyinin ferqinde idi...
... Gözlerini açanda otağın ala-toranlığında
qolunu onun sinesinden aşırıb, şirin-şirin yatan
Araza baxdı. İlahi, bu simada ne qeder
memnunluq, rahatlıqlıq var idi...
Qalxmaq isteyende Araz oyandı. - eeeeee- deyib
onu berk – berk qucaqladı – Getme -dedi.
Arzu onun sıx qara saçlarını barmaqlarıyla
daraqladı.
- İmkan ver, su içmek isteyirem.
Araz yerinden sıçradı.
- Men indi çay qoyaram.
- Sen evvel bir eynini geyin- deyib Arzu ucadan
güldü.
Araz çılpaq olduğunun ferqinde olunca qeyri –
ixtiyari aşağı eyildi ve paltarlarını axtardı...
Bir azdan birlikde oturub çay içirdiler.
Arzu gedeceyini Araza deyende Araz narazılıqla:
- Olmadı da Arzu – dedi. – İsteyirsen günü
sabah ZAQS-a gedek.
- Yox, Araz, bilirsen ki, bu gün olanların heç
neye dexli yoxdu. Bunu ikimiz de istedik. Amma
yadında saxla, indilik qoy her şey bele de qalsın.
Sen hele oxuyursan, her şey qarşıdadır.
Bir istedi ki, "Senin gelecek heyatında menim
yerim yoxdu, Araz” – desin. Amma sözlerini
dilinin ucundan geri qaytardı.
Aylar ötdü, iller bir-birini evezledikce bu
münasibet Arzunun gözlediyinin eksine olaraq
soyumaq bilmedi. Arazın Arzuya isteyi,
mehebbeti azalmaq bilmirdi. Vaxtaşırı
görüşürdüler. Bezen Arzu mezuniyyete çıxanda bir
neçe günlüye istirahet merkezlerine gedirdiler.
Arazın sanki bele lazımmış kimi davranışı Arzunu
bezdirmirdi...
Araz universitetin son kursunda oxuyurdu. Arzu
işlediyi şirketde direktor vezifesine qeder
ucalmışdı. Özünü hedsiz xoşbext hiss edirdi.
Heyatında Arazı var idi. Bu iller erzinde heç biri
geleceklerinden söz açmamışdılar. Özlerinin
doğru hesab etdikleri heyatlarını yaşamışdılar. Ve
aralarındakı münasibeti Gülerden başqa heç kim
bilmirdi. Arazın erköyün tebietindeki istediyine
her zaman nail olmaq arzusuna çatması, Arzunun
ona temennasız diqqeti,

<< 1 [2] 3 4 ... 8 >>