deyişir...
- Demek sen menim heyatımı alt-üst elemek
isteyirsen?
- Dedim ki, senden heç ne istemirem – deye Arzu
esebilikle sesini qaldırdı.
- Sen menim yemeyimi zehere dönderdin, sen
menim sevincimi kedere dönderdin, Arzu, qurban
sene, niye bele edirsen? – Araz onun ellerinden
tutub tumarladı: - Belke hekime gedek?
Arzu dalı-dalı çekildi.
- Heç vaxt, Araz, bunu heç xeyalından bele
keçirme...
- Onda ya o, ya da men... – Arazın sözü ağzında
qaldı.
Arzu sakitce çantasını götürüb kafeden çıxdı.
Araz onun ardınca getmedi. Gede bilmedi.
Ayaqları sanki yere yapışmışdı. Beynindeki
qarışıq fikirler aydınlaşanda öz-özüne teskinlik
verdi: - "Arzudu da, indiyedek hansı arzu-
isteyimin qarşısında durub ki... Getmeyecem
dalınca, ağlı başına gelende zeng edecek....”.
Amma yemeyini yeye bilmedi. Gözünü Arzunun el
deymemiş yemeyinden çekmeyib, oturduğu stula
baxdı, köksünü ötürüb yerinden durdu ve kafeden
çıxdı.
Araz kölge kimi gezib dolanırıdı. Evdekiler onun
niye bele deyişdiyini döne-döne soruşsalar da her
defe bir behane ile yaxasını qurtarır, ümumiyyetle
evde az olmağa çalışırdı. Mübahise etdikleri
günden hefteler keçirdi artıq, amma Arzudan ne
bir zeng var idi, ne de onun atmacalı mesajlarına
cavab...
Son mesajında ise bütün acığını, hirsini-
hikkesini toplayıb ağlına- ağzına geleni Arzuya
yazmışdı:
"... Sen her şeyi ölçüb biçibmişsen... Elbette ki,
bu yaşında menim kimi "uşağın” birini özüne
yaxın buraxanda men bilmeliydim ki, senin
meqsedin var. Senin kimiler aile qurmaq
iqtidarında deyiller. Ancaq öz meqsed ve
menafelerini, maraqlarını güdürler... Bir daha
meni axtarma, elvida!”
Arzu hamilelikdeki toksikozdan çox eziyyet
çekirdi. Amma evde şübhelenerler deye evde qala
da bilmirdi. Seher işe gelib tezece rahatlamışdı.
Telefonuna gelen mesajı açıb oxuyanda bir anlığa
yerinde duruxdu ve sonra neler olduğundan xeberi
olmadı.
Gözünü açanda xestexana palatasında idi. Anası
başının üste dayanıb ağlayırdı. Elini uzadıb
anasının

<< 1 ... 3 4 [5] 6 7 8 >>