elinden tutdu.
- Mama, meni bağışla, mene güc-qüvvet ver... –
deye zarıdı.
- Niye bele eledin, qızım, sen axı uşaq deyildin,
niye bunları bize yaşatdın? İndi men atana ne
deyecem.
- Heç ne, mama, papaya heç ne deme, men özüm
istedim... Çaresin de tapacam.
Hekimler her şeyi anasına demişdiler. Ve
keçirtdiyi stresden dolayı hamileliyin pozulma
ehtimalı olduğuyçun da en azı hele bir ay
xestexanada yatmalı olduğunu bildirmişdiler.
Arzudan heç bir xeber olmağdığını gören Araz
nehayet ki, özünü toparlayıb işin sonunda şirkete
geldi. Nezere çarpmamaq üçün bir yer seçib
gözlemeye başladı. Ne hemin günü, ne de
sonrakı günler Arzunun olmadığını görünce,
dözmeyib, Gülere yaxınlaşdı:
- Salam
- Niye gelmisen? – deye Güler acıqla sual verdi.
- Arzu hardadı?
- Neynirsen, sene ne?
- Yaxşı daa, ne olub, niye yoxdu? – deye Araz
nigarançılıqla Gülerin qolundan tutdu.
- Çıx get, Araz, sen gerek evvelden onun
qarşısına çıxmayaydın.
- Demeyeceksiz? – Araz sanki büzüşdü.
- Xestedir, xestexanada yatır.
- Niye, hansı xestexanada? – deye heyacanından
az qala boğula-boğula soruşdu.
- Deye bilmerem, heç kese icaze vermir yanına
getmeye...
Araz ne qeder yalvarsa da Gülerden başqa heç
neyi öyrene bilmedi. Suyu süzülmüş halda
şirketden uzaqlaşdı.
Xestexanada iken Güler onun üçün ev kirayeledi.
Mikrorayonda ikiotaqlı menzilinde tek yaşayan
yaşlı bir qadının yanında yaşayacaqdı. Anası
olanları atasına deyende kişi az qala infarkt
keçirmişdi.
"... Menim o adda qızım yoxdu, bir daha gözüme
görünmesin...” – demişdi.
Qohum - qonşuya ise onların razılığı olmadan ere
getdiyini söylemişdiler.
Araz sanki canlı ruh idi. Ancaq universitetle
başını qatırdı. Magistraturaya qebulun neticelerei
çıxan gün atası onun istediyi maşının açarlarını
stolun üste qoyanda çox sevindi.
Ertesi günü şirkete geldi. Kenarda saxlayıb
maşındaca Arzunu gözlemeye başladı. Bu gün
onunla qeti danışmaq fikri var idi. Onların deye-
güle şirketden çıxdıqlarını görende

<< 1 ... 4 5 [6] 7 8 >>