Araz üzünü çevirib Arzuya
baxdı.
- Söz ver ki, bizim görüşmeyimize mane
olmayacaqsan.
- Yox, sen yaxşısı budu bir daha qarşımıza
çıxmağa cehd etme.
- Bilirsen ki, men bunu indiyedek eledim, amma
bu günden sonra elemiyecem.
- Sen de bilirsen ki, men buna mane olmaq üçün
her şey ede bilerem.
- Heç ne ede bilmersen...
- Ederem görersen.
- Men onun atasıyam... – Arazın sözü ağzında
qaldı.
- Oooo, Araz bey, atalıq hissin oyanıb? Bir az
tez deyil? Hele qarşıda seni neler gözleyir?
Valideynlerin bilseler seni köçürerler...
- Hee, bunu düz deyirsen. Nişan aparıblar, qız evi
de bilse onları köçürer - deye Araz kinaye ile
gülümsedi.
Arzunun qulaqları cingildedi eşitdiklerine... "...
Axır ki, isteklerine çatıblar. Ele yaxşı oldu. Bu
gün sabah evlener, başı ailesine qarışar, bizi de
unudar. Lap unutmasa bele daha menimçin
qorxusu yoxdu. Muradı heç vaxt menden
istemez...”
Araz onları aparıb eve qoyub ayrılanda Arzu
Muradı sakitleşdire bilmedi. Uşağı Arazın
qucağından almaq mümkün deyildi...
Hemin gün Arazın şen ehval-ruhuyye ile eve
gelib, vaxtsız gelse de yemek yeyib otağına
çekilmesi anasının diqqetinden yayınmadı.
Çoxdandı ki, oğlunu bu ehvalda görmemişdi.
Amma nese soruşmağa cüret elemedi. Balkona
keçib gizlice pencereden oğlunun otağına baxdı.
Araz telefonunu komputere qoşub nese iş
görürdü... Ananı maraq bürüdü. Amma indi heç
ne ede bilmeyecekdi. Sabahı gözlemeye ise sebri
çatacaqdımı?
Seher tezden erini ve Arazı işe yola salan ana
vaxt itirmeden Arazın otağna keçdi. Komputeri
açıb xeyli qovluqlarda axtardı. Amma diqqetini
celb eleyecek heç ne tapmadı. Terslikden işe de
gecikirdi. Komputeri söndürmek isteyende gözü
stolun üstünde ki "fleşe” sataşdı. Tez-telesik onu
komputere qoşdu. Üztünde "Murad” yazılmış
qovluq diqqetini celb eledi. Açanda heyretden
ağzı açıla qaldı...
"...İlahi, bu uşaq kimdi bele? Allahım, bu ki,
Arazın körpeliyidi...” Ve birden bire sustalıb
kresliya oturdu. – Aman allah, yene görüşürler –
deye

<< 1 2 [3] 4 >>