/ Müellif yazıları
Arzu işden tezece gelmişdi. Yuyunub metbexe
keçdi. Çay süzüb oturdu. Murad Sara xala ile
heyetde idi. Qapının zengi çalındı. Sara xalagil
gelende qapının zengin çalmazdılar.
"... Kim ola, xeyir olsun...” – deye qapının
gözlüyünden baxanda Arazın qapıda durduğunu
görünce çaşdı. Qapını açdı.
- Gelmek olar? – Arazın kefi kök idi,
gülümsünürdü.
- Ne isteyirsen yene? – sözü ağzında qaldı.
Araz içeri girib qapını arxasınca bağladı.
- Seni isteyirem – deyib Arzunu qucaqladı.
İllerle unuda bilmediyi bu şirin nefesin, möhkem
qolların temasından Arzu sustaldı. Dartınsa da
bu sevimli qolların arasından çıxa bilmedi.
- Bilsen ne qeder sensizlemişem. Inanmırsan
ki, bu iller erzinde heç kimi özüme, qelbime
yaxın buraxa bilmedim... Heç vaxt tesevvür
etmezdim ki, seni bu qeder çox isteyirem. Sen
birdenesen, sen tekrarsızsan, sen
doyulmazsan...
- Yox, Araz, burax, istemirem, başa düş, seni
de özümü de aldatmaq istemirem...
- Ne aldatmağı yaaa, beyem men görmürem ki,
sen de bunu isteyirsen... Sen özünü
aldadırsan... Men ne istediyimi bilirem, Arzu, o
sensen salmısan inadına... Ne qeder yalvarım
sene?
- Yalvarma, çıx get...
Araz onu köksüne daha sıxıb, boynunu –
boğazını öpüşlere qerq eledi. Arzu ne qeder
çalışsa da onun qüvvetli qolları arasından çıxa
bilmedi...
Bir azdan ikisinin de üzünde memnunluq ve
xoşbextlikle oturub çay içirdiler. Qapının
açılmasıyla Muradın çığırtısı bir oldu.
- Ata gelib, nene, baaax, aqqaşları da
burdadı, maşını daaa – deyib özünü Arazın
üstüne atdı.
Bu menzereni seyr eden Sara xala köksünü
ötürdü. Araz ona müracietle:
- Sara xala, belke siz bunun başına ağıl
qoyasız? – dedi.
- Ay oğul, onu razı sala bilsen, ele sen razı
salarsan – deye Sara xala qımışdı.
- Men de bacarmıram – deye ümidsizlikle
Arzunun üzüne baxdı.
Arzu baxışlarını yayındırdı. Araz xeyli oturdu.
Amma Arzudan ümidverici heç bir söz ala
bilmeyib çıxıb getdi.
Bürkülü sentyabr günlerinden biri idi. Bu gün
Arazın ad günü

[1] 2 3 >>