Feride ana sözünü de
yeritmeyi unutmadı.
- Bundan sonra sen de bizim birimizsen. En
azından Murad balanı bize bexş etdiyin üçün.
Amma Arazımı da xoşbext etsen olacaqsan
gözümün işığı. Olub keçenleri de unut. Bir
ömürdü yaşadıq keçdi.
- Amma ele şeyler var ki, unutmaq olmur.
- Olar, olar. Kiminse, neyinse xetrine, uğuruna
unutmaq da lazımdır, udmaq daa...
Arzu daha heç ne demedi. Arazın eli-ayağı yere
deymirdi sevindiyinden...
Gec idi.
- Bizi apar eve - dedi Arzu.
- Gecdi, Murad yatıbdı.
Arzu eve keçdi. Murad nenesinin ayaqları
üstünde şirin – şirin yatmışdı. Araz Arzuya acıq
verirmiş kimi:
- Bax, sen istesen de, istemesen de men
onları görüşdürdüm. Aylardı ki, bir-birine
alışıblar. – dedi.
Feride ana onların xısınlaşmasını görünce eli ile
onlara çıxmalarına işare etdi. Heyete düşdüler.
- Gel gedek- dedi Araz.
- Hara?
- Evimize.
- Hansı evimize?
- Bizim evimize...
- Deyesen axı çox ümidlendin?
- Hem de çox... Sene de meslehet görürem,
başındakı o fikirlerden qurtul, onsuz da başqa
yolun yoxdu.
Ramiz ata onlara yaxınlaşdı.
- Gecdi daha, siz gedin eve, biz hele burda
qalacayıq - dedi...
Arzu yarı canı Muradın yanında qalsa da etiraz
ede bilmedi...
Ve qesebeye yola düşdüler...

<< 1 2 [3]