---Aman Allah buna neolub göresen? Arzu,
Arzu, Arzu!
Qonşu qız Arzunun çarpayıda hereketsiz
qalmağından qorxuya düşdü. Ne edeceyini
bilmedi. Evde heç kim yox idi. Nergiz qapı bir
qonşuluqda yaşayan cavan gelin Arzuya
mehrini yaman salmışdı. Tez-tez oturub
söhbetleşer, derd-serlerini bölüşerdiler. İndi
de Nergiz Arzuya baş çekmeye gelmişdi.
Qapı açıq olduğundan içeri girmiş amma evde
tamamile sakitlik olduğundan evde kimsenin
olmadığını yeqin etmişdi. Geri qayıtmaq
isteyirdi ki, hansısa bir qüvve onu saxladı. O
birbaşa Arzunun otağına girdi. Arzunun rengi
ağappaq idi, o çarpayıda uzanmışdı. Nergiz
büsbütün özünü itirdi. Ata, anası da evde
deyildi. O yataq otağındakı telefonla tecili
yardıma zeng vurdu. Nergiz ele bil yuxuda
idi. O neler baş verdiyini, Arzunun niye bu
veziyyetde olduğunu, evde niye kimse
olmadığını başa düşe bilmirdi. Arzunun sarı
saçları yastığa dağılmış, ellerini çarpazlayıb
sinesinin üste qoymuşdu, ele bil yatırdı.
Nergiz diqqetle onun nefesini dinledi ve ona
ele geldi ki, Arzu ölüb. Çünki nefes almağı
eşidilmirdi. Nergiz cesaretini toplayıb onun
nebzini yoxlaya bilmirdi. Qefleten onun
gözleri Arzunun yastığının altından görünen
derman şüşesine sataşdı. Şüşe boş idi.
Nergiz bir anın içinde buza döndü, nefesi
tengidi, dodaqları esdi. O hiss eledi ki,
ayaqları tutulub terpede bilmir. Tecili yardım
maşınının heyecanlı siqnalı eşidildi. Maşın
binanın qarşısında dayandı. Hekimle birlikde
bir neçe qonşu özünü içeri dürtdü. Hekim ve
tibb bacısı bu sehneden heyrete geldiler. Ele
bil Arzu yatmış, Nergiz de heykel kimi onun
ayaqucunda hereketsiz qalmışdı. Nergiz ele
bil heç gözlerini de qırpmırdı. Tibb bacısı
Nergizin qolundan tutub onu çarpayıya
uzatdı, sakitleşdirici iyne vurdu. Hekim
Arzunun nebzini yoxlayıb başını yelledi.
-Artıq gecdir, xeste keçinib. Xestenin yaxınları
gelsin.
Heç kimden ses çıxmadı. Hekim yan-
yöresine baxıb bir de dedi:
-Bu evin yiyesi kimdi?
Hekimin sözüne bendiymiş kimi qonşu
Nermine
bu ne bee»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç
