tehsil alırdı.
Geleceyin jurnalisti olacaqdı. Arzu da o
vaxtlar jurnalist olmaq niyyetindeydi. Telebe
vaxtı qezetde meqaleleri çıxırdı. Amma aile
qurduqdan sonra bütün arzuları üreyinde
qaldı. Arzu Nergize derslerinde, işlerinde
kömek edirdi. Nergiz ise ona teselli verib
deyerdi:
-Arzu, men inanıram, ele bir vaxt gelecek ki,
sen isteklerine nail olacaqsan. Ele bir gün
mütleq gelecek. Senin istedadına heyranam.
Sende olan qabiliyyet kimde olsaydı indi
çoxdan tanınmış bir jurnalist idi. Heyat nece
dehşetlidir. Nece olur ki, senin kimi qız
Samire ere gelmisen? İncime ey vallah, men
hele de mat qalmışam. Sen onu tanıya
bilmemisen. Bu aile senin arzularını
zencirleyib, buxovlayıb. Men görürem sen
onların yanında nece sıxılıb kederlenirsen.
Onları heç vecine de alma. Onlar az qanır,
sen de özünü qoy qanmaz yerine. Başqa cür
mümkün deyil. Ele bilirsen sen onları deyişe
bilersen? Bu mümkün olan iş deyil, ezizim.
Arzu gözleri dolmuş halda:
-Görürsenmi, Nergiz, eger onları deyişmek
mümkün deyilse, bes men nece deyişim?
Men deyişib onlar kimi nadan, cahil, dar
düşünceli, insafsız ola bileremmi? Demeli
menim xilasım yalnız ölümdü.
bu ne bee»Sizden Gelenler
»Oxu zalına keç
