-A bala, niye bele qızışıbsan? Ne dedim ki
men? Niye dil tapıb dolanmırsız? Neyleyek
saymır saymasın. Senin xetrine men de onun
günahlarına göz yumuram. Elimden başqa ne
gelir ki? Oğul böyüt o da bele. Men başıma
haranın külünü töküm? Menim bextim,
taleyim bele qara yazılıb. Kimden yarıdım ki
gelinden de yarıyım? Gerek menim qarşıma
çıxan belemi olaydı, ay Allah! Kime
neylemişem axı? Kime pislik elemişem?
Feridenin sözleri Arzunu dehşete getirirdi.
Ona ele gelirdi ki, o heyatında da hemişe
hansısa bir rolu ifa edir. O bunu çox ustalıqla
edirdi. Arzu Samirle aile qurandan bir hefte
sonra bele hengameler başlandı. Yazıq qızın
ne gedecek bir yeri, ne de derdini deyecek
kimsesi yox idi. Artıq üç il idi ki, o bu
zorakılığa ve ezablara dözürdü. O qapıdan
bayıra yalnız zibil atmağa çıxırdı. Ne bir
qohum evine, ne qonşuya, ne qonaqlığa
gedirdi. Toylara da Feride oğlunu aparıb
gedirdi. Qaynatası Nüsret de çox vaxt xeste
olurdu. Arzu onun qeydine qalırdı. Nüsret
arvadından çox qorxurdu. Heddi neydi Feride
tesdiq etdiyi şeyi Nüsret inkar ede. Buna ne
onun cesareti, ne de arvadına söz
çatdırmağa gücü vardı. Samir ise cahil ve
qorxaq idi. O da anasının sözlerinden kenara
çıxmağa cüret etmirdi. Hetta anasının
söylediyi bir fikri ne vaxtsa Samir
tekrarlayırdı. Onun heç neye qabiliyyeti
çatmırdı. Onun her bir şeyi teqlid idi. Sanki o
başqası olmağa mehkum edilmişdi. Onun öz
hissleri ve fikirleri yox idi. O çox zaman
qorxusundan arzularının üstden düşünmeden
xett çekirdi. Teki anası razı qalsın. O anası
esebleşmesin deye Arzuyla hetta oturub
söhbet de etmirdi. Qorxu hissi arzulardan
daha güclü idi. Bezen Arzunun Samire yazığı
gelir, bezen ise ona nifret edirdi. Samir
onunla günlerle kelme de kesmirdi. Bezen ise
gelib öz yatağında uzanırdı. Arzuya nevaziş
göstermeye çalışırdı. Arzu ise bütün
hengamelerden sonra onun bele reftarından
diksinirdi, iyrenirdi. İnsan ne qeder alçaq ve
rezil olar, ilahi! Bu qeder alçalmaqdan sonra
daha da

[1] 2 3 >>