Yasemen onun yanına geldi.
Nergiz onun elinden tutub teselli verirdi.
Amma o özü de heç bu tesellilere inanmırdı.
Nergiz bilirdi ki, her şey nese pis bir şeyle
neticelenecek. Çünki Arzunun mübarize
qüvvesi tükenmişdi. Ona ele gelirdi ki, insan
kimi onun heç bir gün de yaşamağa qüvvesi
çatmayacaq. Bu heqiqeten de beleydi. O
istemirdi Nergiz yanından uzaqlaşsın. Arzu
uzanıqlı qaldı. Nergizle Yasemen ise
sağollaşıb getdiler. Yan otaqdan Samirin sesi
geldi. Feride olanları ele qapının ağzındaca
ona çatdırdı.
-Xeberin var, arvadın özünü yene qoyub
artistliye? Qonşu hekim çağırıb.
Samir teeccüble soruşdu:
-Nolub ki?
-Eh, ay bala, can bala. El-aleme var-dövlet
qismet olanda bize de yetim-yesir, xeste-
xüste qismet olur. Evvelden bilseydim bu
qızın üreyi xestedi bu işe qol qoymazdım. Ne
bildim içi çürük imiş. Yaraşığına, boy
buxununa aldandım. İşlemeye de qoymadın
heç olmasa pul qazansın. Ne qeder pul
lazımdı yaşamaqçün. O da bextever başına
oturub hazır yeyenlerdendi de. Neden xeberi
var pul nece gelir?
-Ay ana, özün demedin ki, işlese bes evin
işlerine, atama kim baxacaq?
Feride sözü deyişdi:
-Hekim de yamanca qorxutdu meni. Dedi çox
tehlükelidi. Cehenneme ki. Onun canı it
canıdı. Ona heç bir şey olmaz. Başıma bela
olacaq axırda. O gelenden günüm güzaranım
yoxdu. Ele bil evimizin ruzi bereketi de yoxa
çıxıb. Bütün günü pis niyyetliyine salıb
ağlayır. Atasının dağılmışı olsaydı göndererdik
getsin. Xestelenib elese bir de evden
qovacam, qoy hara gedir getsin. Men xesteye
baxmaq üçün getirmemişem onu. Hara gedir
getsin.
Samir anasının bu sözlerinden heyrete geldi.
Ona ele geldi ki, anası dünyada en dehşetli
cinayetleri töretmeye qadirdi. O bu haqda
yalnız indi derinden düşünürdü. Feride özünü
”nüfuzdan salmamaqçün” Arzunu evden
qovmurdu. Hem de düşünürdü ki, ev işlerini
kim görecek, paltarları kim yuyacaq, yemeyi
kim hazırlayacaq. Amma Arzu xestedirse
onsuz da bu işleri göre bilmeyecek. Feride
nece qaçacaq her işin dalıyca?

<< 1 2 [3] 4 >>