Amma o bu
niyyetlerini oğluna açıqlamırdı. Çünki Samir
ele bilirdi ki, evin bütün işlerini anası görür.
Anasının bütün gün dükanları, gözellik
salonlarını, refiqelerinin evini gezib özünü
kübar ve alicenab göstermeyinden xebersizdi.
Samir Arzunun ağrımağından çox pis oldu.
Anasının yanında özünü laqeyd göstermeye
çalışdı. Lakin resepti götürüb dermanları
almaqçün aşağı düşdü. Yarım saat sonra
geldi, stekana ilıq su töküb Arzunun yanına
getdi. O Arzunun rengini görüb dehşete geldi.
Ele bil yuxudan ayıldı. Eslinde Samirin Arzuya
rehmi gelirdi. Onunla sevib evlenmişdi. Amma
bezen onu görmeye gözü olmurdu. Arzu
Samiri görende sevinmedi, üzünde heç bir
deyişiklik olmadı. Bu Samirin nezerinden
yayınmadı. Samir ona yaxınlaşıb üzünden
öpdü ve astaca dedi:
-Ezizim,al dermanını iç.
Arzu heç bir söz söylemeden ona itaet etdi.
O bir kelme de danışmaq istemirdi. Arzu
yorğun ve zeif idi. Samir ona çay getirdi. O
tereddüd etmeden çayı içdi. O biri otaqdan
Feridenin sesi geldi:
-Abır yox, heya yox. Hele kişiye çay
getizdirir. Bir azdan önlük de taxarsan ev
işlerini görersen. Sen de kişisen? Menim
oğlum qorxaqdı. Arvadın sözüyle oturub
durur.
Bu sözleri eşiden Arzu üzünü yana çevirib
daha da hönkürdü. Samir başını aşağı salıb
susdu.
Arzu yorğun-yorğun dillendi:
-Heç olmasa birce defe cesaretin olsun,
özünü müdafie ele. Sen özünü müdafie ede
bilmirsen, meni qorumağa gücün yetermi?
Aciz olma, Samir, kişiye acizlik yaraşmaz.
Bu sözler Arzunun ağzından o qeder keskin
çıxdı ki, Samir heç bir cavab vere bilmedi.
Görünür o da anlamışdı her şeyi, o da
bezmişdi bu qeder alçaldılmıqdan, qanmaz
yerine qoyulmaqdan.

<< 1 2 3 [4]