Daha sonralar onların evinde kiçik de olsa
münaqişeler baş verirdi. Arzu dermanları
qebul edirdi, lakin üreyinde ağrılar azalmırdı.
Nergiz tez-tez ona baş çekirdi. Bir gün onlar
yene söhbet edirdi. Arzu dedi:
-Nergiz, menim senden yaxın adamım
yoxdur. Bilirem mene acığın tutacaq. Amma
bunu demeliyem. Heyat amansız, insanlar ise
etibarsızdı. Mense yalnız sene etibar edirem.
Kitab şkafında kitabların yanında menim xeyli
yazılarım var. Eger mene bir şey olsa onları
sene emanet edirem. Bir de Anarın ”Sizsiz”
adlı kitabının arasında mektub yazıb
qoymuşam. Onu özün açıb oxuyarsan,
özünde saxlayarsan. Bunları söyledikce
Arzunun göz yaşları yanağından aşağı axırdı.
Nergiz ise kövrelmişdi. Onu qucaqladı, göz
yaşlarını saxlaya bilmedi.
Bir gün Feride qızıyla telefonda danışırdı.
-He,qızım, uşaqları getir Arzu baxar. Aaz,
yox, heç neden narahat olma, niye baxa
bilmir. Nee? Ne xeste zad, top kimidi. Özünü
ezizleyir. İşinin adı nedi ki? Feride telefonun
desteyini asıb Arzunun yanına geldi. Arzu
vanna otağının kafelini sürtürdü.
Feride elini beline qoyub emr verirmiş kimi
dedi:
-Bura bax, nevelerim gelecek. Dur yaxşı
şeyler bişir. Sonra sürteliyersen buraları.
Canın çıxsın seherler tez oyan da. Qızım
eriyle istirahete gedir. İki hefte uşaqlar burda
qalacaq. Bilirsen de Kerim yemekde soğan
görünende yemir. Fidan sulu xörek xoşlamır,
Asif de yumurtalı şeylerden diksinir. Soruşur
gör hansı ne isteyir onu bişir. Eyin başlarını
da temiz saxla, Samir işden gelenden sonra
onları gezmeye aparar. Bu darısqal evde ne
qeder oturacaqlar, çıxıb havalarını deyişerler.
Arzu bu xeberi eşidende bedeni titredi. Onu
neler gözleyirdi. Cehennem ezabı o uşaqlara
baxmaqdan yaxşı idi. Amma yazıq qız dillene
bilmedi. Başqa çaresi yox idi. Uşaqlar seheri
gün hay-küyle geldiler, evin altını üstüne
çevirdiler. Arzu mecburi onların her nazına
dözmeli olurdu. Feride seher çıxıb axşam
gelirdi. Qaynatası Nüsret xestexanadan
çıxmışdı. O da uşaqları sakitleşdire

[1] 2 3 ... 5 >>