öz-özüne deyinirdi:
-Yaxşı görüm, ay heyasız, ay abırsız. Ne
gözünü döyürsen, ay Nüsret? Kişi deyilsen?
Bir dillensene. Niye meni müdafie elemedin?
Hamınız qorxursuz bu yetimçeden. Başımıza
jurnalist çıxıb. Men de deyirem bu fağırın,
yazığın biridi. Qoy dolansın, ailesi olsun.
Bunun mene dediyi sözlere bax. Yeqin özünü
iclasda hiss edirdi. Neye oxşuyursan, ay it
küçüyü? Sen mene cavab qaytarırsan?
Qoymaram bu evde seni. Ya sen qalacaqsan,
ya men. Sonsuz köpeyin qızı. Kişi, sabah
gedirik Türkiyeye. Biz gelenecen seni burda
görmeyim.
O daha da berkden qışqırdı:
-Eşidirsen? Seni bu evde tapmıyım gelende.
Nüsret qorxa-qorxa dedi:
-Ay arvad, bu ne hengameydi? Bu ne söz
söhbetiydi. Pul yoxdursa bes sefere neyle
çıxırıq?
Feride çaş-baş qaldı. Bilmedi ne cavab
versin.
-Sen kes! Sen de kişisen? Sen kişi olsaydın
bu evde gelin yerini bilerdi. Sabah tezden
gedirik.
Bütün bu hadiselerden sonra Nüsretle Feride
seher saat 9:00 da evden çıxdılar.

<< 1 ... 3 4 [5]