qırışmış, baxışları ise menasız idi. Memmed Heyderin axmaq sayağı veziyyetinden
dörd ermeni, iki polyak, üç sektant ve bir rus son derece hezz aldıqları anda, men elimi qaldırıb dedim
ki:
- Cenab professor, men de Asiyada qalmaq isterdim?
- Eli xan Şirvanşir! Sen de mi? Yaxşı çıx qabağa baxaq – Professor Sanin alt dodağını qabağa uzadıb,
onu Xezer denizi sahillerine qeder getirmiş talehine lenetler yağdırdı. Sonra öskürüb, qürurla dedi: -
Heç olmasa sen öz fikrini söyleye bilersenmi?”
- Beli, ona göre ki, Asiyanı sevirem.
- Sevirsen, eyle mi? Yaxşı, sen heqiqeten geri qalmış ölkelerde olmusanmı? Misal üçün Tehranda?
- Beli olmuşam? Keçen yaz oradaydım?
- Yaxşı, ele ise orada heç Avropa medeniyyetinin böyük nailiyyetlerinden birini gördünmü? Meselen
avtomobil gördünmü?
- Beli gördüm, özü de lap böyüyünü. Yeni otuz neferden artıq adam tutan avtobusları gördüm. Bu
avtobuslar şeher içinde işlemirler. Onlar ancaq bir şeherden o biri şehere işleyirler.
- Bu defe o gördüklerin avtobusdur, avtomobil deyil. Onları da İranda demiryolu olmadığı üçün
istifade edirler. Buna “geri qalmışıq” deyerler. Otur yerine, Şirvanşir.
Sinifdeki otuz müselmanın keyflerine toxunan yox idi. Onların mene yönelmiş baxışlarından ne
düşündükleri belliydi. Professor Sanin esebileşmedi. Ona telebelerini esl avropalı kimi yetişdirmek
vezifesi tapşırılmışdı.
Professor sanin birden bire soruşdu:
- Yaxşı, sizlerden Berline geden olubmu?
Sektant Maykov elini qaldırdı ve kiçik yaşlarında Berlinde olduğunu söyledi. Orada yeraltından demir
yolu keçirdi. O, çox gurultulu bir tunel stansiyasını ve anasının ona hazırladığı qaxac donuz eti ile
çöreyi yaxşı xatırlayırdı. Onun xatırladığı biz müselman telebelerini yaman qezeblendirmişdi. Qaxac
donuz etinin xatırlanması telebelerden Seyid Mustafanın üreyini bulandırdı ve hetta onun sinifden
çıxmasına icaze verildi. Bununla da Bakının coğrafi durumu haqqında mübahise de bu şekilde sona
yetdi. Zeng çalındı. Professor Sanin yüngülce nefes

<< 1 [2] 3 4 ... 32 >>