Hamile xanimin betnindeki iki ekiz uşaqlardan biri o birinden soruşur:
- Sen doğuşdan sonra ki, heyata inanirsan?
- Elbetde inaıiram. Hamıya aydındır ki, doğuşdan sonra heyat var. Biz burda ona goreyik ki, güclenek, doğuşdan sonraki heyata hazır olaq.
- Boş söhbetdi. Doguşdan sonra heyat ola bilmez. Olmuş olsaydı kimse qayidib deyerdi orda heyat var. Sen ferz eliye bilirsen orda heyat necedi?
- Men butun detalları bilmirem amma inaniram ki, orda daha çox işıq olacaq, biz ozumuz gezeceyik, oz agzimizla yeyeceyik ve s
- Ne nağıl danışırsan? Adam özü nece yeriyer, adam nece öz ağızı ile yeyer? Gulmelidir! Bizim göbeyimiz var hansi ki, bizi qidalandirir. Bilirsen? Doğuşdan sonra heyat filan yoxdur.
- Men eminem ki, bu mümkündur. Sadece olaraq her şey bir az başqa cür olacaq. Bunu ferz elemek mumkundur.
- Axi ordan hele heç kim qayitmayib. Heyat sadece olaraq doğuşla bitir. Bu qeder. Umumiyyetle heyat bu zulmetin içindeki zilletden ibaretdir.
- Yox! Men bilirem doğuşdan sonraki heyat nece olacaq amma eminem ki, biz ana-nı goreceyik ve O, bizim qayğımızı çekecek.
- Ananı? Sen inanirsanki, ana var? Varsa bes o hardadi?
- O her yerdedi, bizi ehate edib ve onun sayesinde hereket edirik, yaşayiriq, onsuz biz movcud ola bilmerik.
- Cefengiyyatdı! Men heç bir ana filan gormemişem,görmediyim şeyede inanmıram odur ki, eminem ki, ana filan yoxdur.
- Seninle razilaşa bilmerem. Axi herden sakitçilik olanda, onun nece oxumasini eşitmek olur. Hiss elemek olur axi o nece bizim dunyamiza sıgal çekir. Men qeti eminem ki, bizim esl heyatimiz doğuşdan sonra başlayır.
Bu hekayenin meqsedi indi yaşadığımız dünya ile müqayisesi idi.
Hal-hazırda bezi insanlar ölümden sonrakı heyatın varlığına inanmır.