Her şeyden şikayet eden bir qız var idi.
Heyatın dözülmez olduğunu düşünürdü. Mübarize
aparmaqdan yorulmuşdu. Bir problem
qurtarmamış başqası ile üzleşirdi. Atası qızının bu
veziyyetini görüb, ona heyat dersi vermeyi qerara
aldı. Qızın atası aşpaz idi. Bir gün onu metbexe
apardı. Üç qab götürüb ocağın üzerine qoydu.
Su ile doldurduqdan sonra altını yandırdı. Su
qaynamağa başlayanda birine kartof, o birine
yumurta, üçüncüsüne ise qehve tumları qoydu. Ve
qızına bir kelme de demeden gözlemeye başladı.
Qızı heç bir şey başa düşmediyi üçün sakitce
baxır ve bu işin ne ile neticeleneceyini bilmek
isteyirdi. Ancaq o qeder sebirsiz idi ki, bir az
keçmemiş sual dalınca sual vermeye başladı.
Ancaq atasından ses çıxmadı. İyirmi deqiqe sonra
qabların altını söndürdü. Evvelce birinci qabdakı
kartofu çıxarıb bir qaba qoydu. Sonra ikinci
qabdakı yumurtanı çıxardı. Nehayet, üçüncü
qabdakı qehveni götürüb, bir fincana boşaltdı. Ve
üzünü qızına tutaraq soruşdu:
"Ne görürsen?" - "Kartof, yumurta, qehve", - deye
qızı saymazyana cavab verdi. "Daha yaxından
bax", - dedi atası: "Kartofa toxun".
Qız deyileni etdi. Kartof yumşalmışdı. "İndi de
yumurtaya bax". Yumurtanın qabığı evvelkinden
berk idi. "İndi de qehvenin dadına bax". Qızı
qehveden bir qurtum aldı. Qehvenin çox gözel
dadı var idi. İster-istemez qızın üzüne xoş bir
tebessüm yayıldı. Ancaq yene de bütün bunlardan
bir şey başa düşmemişdi.
"Bütün bunlar ne demekdir, ata?" - deye soruşdu.
Atası kartofun da, yumurtanın da, qehvenin de
eyni aqibetle qarşılaşdığını bildirdi. Ancaq her
birinin reaksiyası başqa-başqa idi. Kartof evvelce
berk, "güclü" ve "amansız" görünse de, qaynar
suyun içerisinde yumşalmış, "gücden" düşmüşdü.
Yumurta ise zerif idi. Nazik qabığı ile içindeki
mayeni qoruyurdu. Ancaq qaynar suda qaldıqdan
sonra berkidi, qatılaşdı. Ancaq qehve tamam
başqa idi. Qaynar suda qaldıqca hem özü
deyişmiş, hem de suyu deyişdirmişdi...
"Sen bunlardan hansısan?" - deye soruşdu
qızından.

[1] 2 >>