biriyim ve saçlarım da
özgür kalmalı... Dedi ve hışımla kalkıp gitti...
Hamza neye yanmalıydı... Şeyda'nın doğrularını
görmediğine mi, Kuran'a yapılan hakaretlere mi,
kırılan tesbihe mi, dökülen gülsuyuna mı...?
Nasıl bir zihniyetle büyümüştü ki Kuran'ı böyle
yanlış tanımıştı... Şeyda o günden sonra
Hamza'yı hiç aramadı.. Telefonunu değiştirdi..
Çok geçmedi adresini de... Artık birbirlerini çok
seven iki genç ayrılmışlardı... 7 yıl sonra... Hamza
yine bir Ramazan Bayramı sabahı yetimhaneden
çıkmış bir parkta oturuyordu..
Evlenmemişti...Çocukları çok sevdiği için oturup
onları izlemekten hoşlanırdı...
Bir ara gözü bir çocuğa takıldı... Üstü başı perişan
halde bir kenarda sessiz sessiz ağlıyordu...
Hemen yanına gitti...
- Neyin var küçüğüm, neden oynamıyorsun..?
Çocuk burnunu çeke çeke konuşmaya başladı...
-Bugün bayram.. Herkesin yeni elbisesi var, benim
yok... Herkes babası ile bir yerlere gidiyor, benim
babam bizi terketti.. Herkes annesiyle eğleniyor,
benim annem çok hasta evde yatıyor...
-Baban yoksa ben varım, deyiverdi Hamza...
Çocuk anlamıştı ne dediğini... Gözüne baktı
tanımadığı adamın... Elini uzattı Hamza...
-Gel seninle bir yere gidelim... Korkma benden
zarar gelmez sana... Elinden tuttu çocuğun ve
doğruca açık bir mağaza aramaya koyuldu..
Bulmuşlardı... Çocuğa takım elbise aldı.. Yerinde
duramayan çocuğa baktı ve derinlere daldı.. Şeyda
ile evlenmiş olsaydı, belki kendisininde bu
yaşlarda bir çocuğu olacaktı... Öyle dalmıştı ki
yanağına dokunan bir öpücükle kendine geldi... -
- Teşekkür ederim amca...
Hamza'nın ve çocuğun gözlerindeki sevinç
görülmeye değerdi...
-Hadi seni evine götüreyim... Eve doğru giderken
Hamza ev için birşeyler de almıştı... Babasının
olmadığını ve Annesinin hasta olduğunu
söylemişti çocuk.. Evin önüne geldiler..
Hamza vedalaştı çocukla...
-Amca seni annemle tanıştırmak istiyorum..
-Ben de isterim ama eve girmem uygun olmaz..
-Bir şey olmaz, hadi kırmayın beni.. İstemeden de
olsa içeri

<< 1 2 [3] 4 5 6 >>