Molla bir neçe neferle at minib sefere çıxır.Gece bir yerde yatmalı
olurlar. Seher Molla hamıdan tez qalxır. İsteyir ki, atını minib yola
düşsün. Ancaq ne qeder diqqet eleyirse, öz atını tanıya bilmir.
Yoldaşlarından soruşmağa da utanır. Fikirleşib axırda berkden qışqırır
ki:
– Quldurlar gelir, tez olun, qaçaq!
Here telesik qalxıb öz atını minir. Bu yol ile Molla da öz atını tapır.
Ancaq yoldaşların telesik atlanmalarından Molla özü vahimeye
düşür ki, belke ele doğrudan quldurlar gelir. Odur ki, özü de telesik bir
teher atı minir. Yoldaşları baxırlar ki, Molla atı tersine minib. Gülüşürler
ki:
– Ay Molla, quldur-zad yoxdu. Qorxudan atı tersine minibsen...
Molla özünü sındırmayıb tez deyir:
– Xeyir, men qorxub elememişem. Özü de men lap düzüne
minmişem. Görünür ki, at özü quldurlardan qorxub, men minende tersine

dayanıbmış.