İmam (e) ikinci tövsiyesinde buyurur ki, ALLAHın nemetlerine şükür etmek onlara ele qalib geler ki, onları çirkinliklerden ve inhirafdan saxlayar. Bu, o zaman baş verer ki, onlar günahkarların halından ibret alarlar. ALLAHın onları bağışladığı ve şeytanın telesinden qoruduğu üçün Ona şükür ederler.

İmam (e) xütbelerinin bir çoxunda insanları qeybetden uzaq olmağa devet edir. İmam (e) buyurur: “Qeybet eden nece (din) qardaşının qeybetini edib, onu bulaşdığı günaha göre mezemmet ede biler?”.

İmamın (e) bu kelamı o keslere aiddir ki, ismet mertebesinden aşağıda yerleşirler. Az ve ya çox günah işledirler. İmam (e) sonra buyurur: “Yada salmırsınız o zamanı ki, ALLAH günahlarını örtdü. Bu günah, qardaşının günahını qeybet vasitesile ifşa etdiyi günahdan da böyük idi. Nece onu günahda mezemmet ede biler ki, özü onun kimisini etmişdir. Eger eyni onun kimisini etmeyibdirse de, ALLAHın başqa günahını etmişdir. Bu günah - qardaşının günahından böyükdür”.

İmam (e) bu nurani kelamı ile bize qeybetin felsefesini açmaq isteyir ve buyurur ki, insan nece başqasının günahını ifşa ede biler. Halbuki, özü de bu günahın eynisini yerine yetirmiş olar. Bu zaman özünün işletdiyi günah, qardaşının günahından çox böyük olar. Çünki başqasının eybini tutmuş ve abırını aparmış olar.

İmam (e) davamında buyurur: “ALLAHa and olsun! Eger böyük günah işletmese de, üsyanı kiçik olsa da, onun insanların eybini demesine cüreti ve axmaqlığı - en böyük günahlardandır”.

İmam (e) buyurur ki, insan başqasının qeybetinde iştirak etmese de, başqasının eybini faş etmeye cüret etmesinin özü de böyük günahdır. Yeni, bu günahı etmir, ancaq ona cüret edir. Bunun özü de böyük günahdır. Başqasının eybini demeye cüret etmeyin özü de böyük günahdır. İnsan qeybet etse, cemiyyetde çox böyük fesad yaratmış olar ve vehdeti aradan aparar. Ona cüret etmek de bu fesadlardandır. Ancaq qeybet kimi böyük deyildir. “Ey iman getirenler! Gümanlardan çox çekinin. Çünki (heqiqete zidd) gümanların bezisi(nin arxasınca

[1] 2 >>