El arasında «danışmaq gümüşdürse, susmaq qızıldır» meseli, İslam dininde sükuta verilen deyeri bir daha tesdiq edir. İmam Sadiq (e) buyurur: «Sükut, düşünce

rahatlığının esasıdır». İmam Eli ibni Musa er-Riza (e) ise bele buyurur: «Elm, helm ve sükut, düşünce elametidir. Sükut hikmet qapılarından biridir»171.

Natiqin çıxış etdiyi meclisde, müellimin danışdığı sinif otağında sakitliye riayet olunması zerureti hamı terefinden qebul olunmuşdur. Melum meseledir ki, insan danışa-danışa dinlemek qabiliyyetinden mehrumdur. Müellim ders gedişinde sakit oturmayan şagirdi qaldırır ve soruşur ki, men neden danışırdım? Tebii ki, şagird cavab vere bilmir. Etrafda baş verenleri anlamaq üçün sükut zeruri şertdir.

Bes insan danışa-danışa düşüne bilermi? Elbette ki, yox! Demek, heyat çetinliklerini ilk evvel düşünce ile aradan qaldırmalı olan insan, sükuta möhtacdır!

Amma eger qızıl en qiymetli şeydirse, sükut hemişe qızıl deyildir. Özünüz düşünün, beşeriyyeti ilahi elmle zinetlendiren peyğemberler, zalım padşahların zülmünü ifşa eden natiqler, elmin sirlerini övladlarımıza öyreden müellimler sussaydı, dünya ne veziyyete düşerdi?! Beli, zeruri olmayan sözü udub susmaqla beraber, heqiqeti dünyaya izhar etmek de qızıldır!