Onca yıldır birlikte okudukları halde, lisenin
mezuniyet balosunda ilk defa konuştular.
Öyle büyüleyici bir güzelliği vardı ki Eda'nın,
Demir konuştuklarına konsantre olmakta
güçlük çekiyordu. Okulda gördüğünde de her
zaman başını döndürmüştü bu kız. Alımlı,
asil, gururlu bir duruşu vardı. Kumral teni,
dümdüz saçları, yosun yeşili gözleri, düz ve
hafif kalkık, ince bir burnu, pembe dolgun
dudakları ona masum, çocuksu ve aynı
zamanda müthiş dişi bir hava veriyordu. Boyu
ortalamanın üzerindeydi ve incecikti.
Yürüdüğü zaman bir kuğu edası ile
süzülüyordu sanki. Küçük yaşlardan itibaren
bale yapmış olmasının etkisi hareketlerine ve
duruşuna yansıyordu olduğu gibi.
Demir de okulun en popüler erkeği olarak,
bronz tenli, simsiyah saçlı, koyu mavi gözleri,
sert hatları olan, geniş omuzları ve uzun boyu
ile güçlü, yapılı bir gençti. Eda'nın da
dikkatini çekmişti ama egoları onca yıl
aralarında bir diyaloğun geçmesine engel
olmuştu. İkisi de ilk adımı atma konusunda
diğerinden medet umuyordu.
Baloda yenilen Demir oldu çünkü o gece Eda
bir başkaydı. Artık bu oyunu daha fazla
devam ettiremeyeceğini hissetti genç adam.
Balodan sonra onu bir daha göremeyecek
olma riskini göze alamazdı. Duymuştu, Eda
üniversiteyi İsviçre'de okuyacaktı.
O gece balonun yapıldığı büyük otelin
bahçesinde sabaha kadar konuştular. Meğer
paylaşacak öyle çok konuları, o kadar ortak
noktaları varmış ki.Ruh ikizleri tabirine
birebir uyuyorlardı her halleriyle. Öyle yoğun
hisler sarmıştı ki ikisini de birbirlerinin gözleri
önünde ama hiçbir iletişim olmadan geçen
onca yıla üzülmediler bile. Geleceği birlikte
geçireceklerinden emin olarak birbirlerine
sarıldılar. Öylece kalakaldılar saatlerce. Ve
sabahın ilk ışıklarıyla birlikte, evlerine gidip
ailelerine müjdeyi vermek üzere ayrıldılar.
Eda evinin önünde arabadan indiği sırada,
yokuş aşağı hızla gelen bir kamyonetin
çarpması ile olduğu yerde hayatını
kaybederken Demir onu sabaha kadar
beklemiş olan annesine daha

[1] 2 >>