Genç adam ellerinde bir buket çiçek, sahile
koşarak geldi... Gözleri şöyle bir sahilde
gezindi, aradığını göremeyince ilk gördüğü
banka oturup sevdiğini beklemeye başladı.
Ellerinde her zamanki çiçeklerden vardı.
Sevgilisinin en sevdiği çiçekler bunlardı.
Kırmızı, kıpkırmızı, kan kırmızısı güller...
Sanki dalından yeni koparılmış gibi tazeydiler,
buram buram kokuyorlardı, sevgi kokuyor,
aşk kokuyor en önemlisi de özlem ve hasret
kokuyordu güller... Hepsinin üzerinde
damlalar vardı. Sanki ağlıyor gibiydiler. Genç
adam güllere baktı, sanki onlarla
konuşuyormuş gibi, "Neden ağlıyorsunuz,
bakın ben ne kadar mutluyum" dedi. Az sonra
sevdiğini göreceği için kalbi yine deli gibi
atmaya başlamıştı. Ne zaman onu düşünse,
onunla buluşacağını hayal etse kalbi aynı
böyle yerinden çıkacakmış gibi oluyordu.
Senelerdir birbirlerini sevmelerine rağmen
ikiside sevgisinden hiç bir şey
kaybetmemişti... Onları hiç bir şey
ayıramazdı... Ne hasret, ne ayrılık, ne de
ölüm...
Genç adam telaşla saatine baktı. Sevdiği yine
geç kalmıştı, 1 dakika gece kalmıştı. Üstelik
o, sevdiğini bekletmemek için dakikalarca
önce koşarak geliyor, onu beklemeyi bile
seviyordu. Ama sevdiği her zaman bunu
yapıyordu. Devamlı kendisini bekletiyordu.
Herkesin bir kusuru olurmuş diye düşündü...
Ve gözlerini önündeki uçsuz bucaksız
denizlere dikti.. Denizin sonu yok gibiydi,
tıpkı sevdiği kıza karşı olan aşkı gibi
denizinde sonu yoktu. Sonsuzluğa
uzanıyordu. Aslında bugün onlar için çok özel
bir gündü. Kendi aralarında sözleneceklerdi.
Delikanlı önce bunu sevdiğine açmış, sonrada
gidip iki yüzük almıştı. Bu kadar önemli bir
günde bari onu bekletmemeliydi.. Ama
alışmıştı artık beklemeye, zararı yok biraz
daha beklerim diye düşündü. Güllerin
yaprakları nedense hala yaşlı idi. Bir türlü
anlamıyordu onları. Her şey bu kadar
güzelken neden ağlıyorlardı ki?
İşte az sonra sevdiği gelecek, ona sarılacak,
kucaklaşacaklardı...
Sonra söz yüzüklerini takıp, evliliğe

[1] 2 >>