Bir zamanlar, bütün duyguların üzerinde
yaşadığı bir ada varmış: Mutluluk, Üzüntü,
Bilgi ve tüm diğerleri, Aşk dahil. Bir gün,
adanın batmakta olduğu, duygulara haber
verilmiş. Bunun üzerine hepsi adayı terk
etmek için sandallarını hazırlamışlar.
Aşk, adada en sona kalan duygu olmuş çünkü
mümkün olan en son ana kadar beklemek
istemiş.Ada neredeyse battığı zaman, Aşk
yardım istemeye karar vermiş. Zenginlik, çok
büyük bir teknenin içinde, geçmekteymiş.Aşk,
"Zenginlik, beni de yanına alır mısın?" diye
sormuş.
Zenginlik, "Hayır, alamam. Teknemde çok
fazla altın ve gümüş var, senin için yer yok."
demiş. Aşk, çok güzel bir yelkenlinin içindeki
Kibir'den yardım istemiş. "Kibir, lütfen bana
yardım et!", Kibir "Sana yardım edemem, Aşk.
Sırılsıklamsın ve yelkenlimi mahvedebilirsin."
diye cevap vermiş. Üzüntü yakınlardaymış ve
Aşk yardım istemiş: "Üzüntü, seninle
geleyim." Üzüntü "Of, Aşk, o kadar üzgünüm
ki, yalnız kalmaya ihtiyacım var."
Mutluluk da Aşk'ın yanından geçmiş; ama o
kadar mutluymuş ki Aşk'ın çağrısını
duymamış. Aşk, birden bir ses duymuş. "Gel
Aşk! Seni yanıma alacağım..." Bu Aşk'tan
daha yaşlıca birisiymiş. Aşk o kadar şanslı ve
mutlu hissetmiş ki, onu yanına alanın kim
olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş.
Yeni bir kara parçasına vardıklarında, Aşk'a
yardım eden yoluna devam etmiş. Ona ne
kadar borçlu olduğunu fark eden Aşk, Bilgi'ye
sormuş: "Bana yardım eden kimdi?" Bilgi "O,
Zaman'dı" diye cevap vermiş. "Zaman mı?
Neden bana yardım etti ki?" diye sormuş Aşk.
Bilgi gülümsemiş: "Çünkü sadece Zaman
Aşk'ın ne kadar büyük olduğunu anlayabilir"