Birbirlerini el
üstünde tutarlar anlayacağınız.
Günler, aylar geçer...
Hayaller ekranlara sığmaz olur. Artık görmek
isterler birbirlerini. Dokunmak sarılmak
isterler. Hatta çılgıncasına sevişmek...
Kadın kıvranır onsuzluğun acılarında.. Özlem
şiddete
dönüşür. Acıtır... İşkencelere yatırır kadını.
Oyun değildir artık
bu. Aşk ekranda değil hayatın ta içinde
yaşamaktadır.
Bulut adam sorar durmadan ;
-N'olacak şimdi...
Kadın, adam kadar cevapsız...
"Bilmiyorum" der."Bilmiyorum"
Artık sorgulamalar başlar duyguları ...
"Bu nedir?...Bunun adı ne..?"
Kadın aşkı tanımlar ama çare değildir
tanımlamak.. Yaşananlardır gerçek olan.
Hissedilenlerdir. Her sevdanın başını bir
karabasan bekler ya...Beklemese sevda
denen şey olmaz zaten. İşte bu bir sevdadır
ve başında karabasanlar. Kadın unuttuğu aşk
gözyaşlarını hüzünlere, sancılara, onulmaz
ağrılara boyar, alaca bulaca. Artık her şeye
gözlerindeki buğuların ardından bakmaktadır.
Ve ekrana şunları; buzların arasından aldığı
yüreğinin kalemiyle yazar. Yüreğini buzlara
iade etmek üzere...
"Beni ignore et*.Ne olur bunu yap."
Bulut adam şaşkındır belki ama adı gibi bilir.
Doğru olan budur. Düşünür bir süre.Susar
ekran. Susar kadının yüreği... Ölüm
anıdır bu.Verilen son nefestir sanki..
"Sevdam Hayır dese" " Sensiz yapamam dese"
diye bekler nefes almak için. Bulut adamın
suskunluğu bozduğu yerde ölecektir kadın..
Bunu ikisi de bilirler. Bir yazı belirir ekranda
çaresizce okunan
"Netten çıkıyorum o zaman" "Hoşçakal"
Mavi üzerine siyah yazılmış sözcükler kararlı
ve kesindir... Titreyen ve cansızlaşan
parmakları son bir kez tuşları gezinir kadının
"Hoşçakal"
Düşer Bulut adamın gülen yüzü ekrandan. Ve
Kadın ölür...

<< 1 [2]