Bir otobüs durağında karşılaşmışlardı ilk
kez.... Biri tıpta okuyordu, öbürü mimarlıkta.
O ilk karşılaşmadan sonra, bir kere, bir kere,
bir kere daha karşılaşabilmek için, hep aynı
saatte, aynı duraktan, aynı otobüse bindiler.
Gençtiler, çok genç... Birbirileriyle konuşacak
cesareti bulmaları biraz zaman aldı ama
sonunda başrdılar. İkisi de her sabah otobüse
bindikleri semtte oturmuyorlardı aslında.
Delikanlı arkadaşında kaldığı için o duraktan
binmişti otobüse, kız ise ablasında.... Sırf
birbirilerini görebilmek için, her sabah
erkenden evlerinden çıkıp, şehrin öbür
ucundaki o durağa, onların durağına
geldiklerini, gülerek itiraf ettiler bir süre
sonra... Okullarını bitirince hemen evlendiler.
Mutluydular hem de çok mutlu... Bazen işsiz,
bazen parasız kaldılar ama öylesine sıkı
kenetlenmişti ki yürekleri ve elleri hiçbir şeyi
umursamadılar. Ayın sonunu zor getirdikleri
günlerde de ünlü bir doktor ve ünlü bir mimar
olduklarında da hep mutluydular. Zaman
aşımına uğrayan, alışkanlıklara yenik düşen,
banka hesabında para kalmadığı için ya da
tam tersine o hesabı daha da kabarık hale
getirmek uğuruna bitip-tükeniveren
sevgilerden değildi onlarınki... Günler günleri,
yıllar yılları kovaladıkça sevgileri de büyüdü,
büyüdü... Tek eksikleri çocuklarının
olmamasıydı. Zorlu bir tedavi sürecine
rağman çocuk sahibi olmayınca, "bütün
mutlulukların bizim olmasını
beklemek,bencillik olur" diyerek devam ettiler
hayatlarına. Çocuk yerine, sevgilerini
büyüttüler... "Senin için ölürüm" derdi kadın,
sımsıkı sarılıp adama ve adma "Hayır, ben
senin için ölürüm" diye yanıt verirdi hep...
Bazen eve geldiğinde, aynanın üzerinde bir
not görürdü kadın, "Bir tanem, kütüphanenin
ikinci rafına bak...." Kütüphanenin ikinci
rafında başka bir not olurdu, "Mutfaktaki
masanın üzerine bak ve seni çok sevdiğimi
sakın okuya okuya koşturan kadın, sonunda
kimi zaman bir demet çiçek, kimi zaman en
sevdiği çikolatalar, kimi zaman da pahalı
armağanlarla

[1] 2 3 4 >>