Hastanenin bir koğuşunda üç kötürüm
bulunuyordu. Bunlardan koğuşa ilk gelen
pencerenin önüne, ikincisi ortaya, üçüncüsü
ise kapı kenarına yatırılmıştı. Ortadaki hasta
iyimser bir adam olduğu için neşeli
konuşmalarıyla ötekileri de eğlendiriyor ve
kederlerini azaltmaya çalışıyordu. Soğuk bir
kış gecesi, pencerenin yanındaki hasta öldü.
Onu kaldırdıktan sonra ortadaki hastayı
pencerenin önüne, kapının yanındakini de
ortaya yatırarak, boşalan yere yeni bir hasta
getirdiler. Pencere önüne alınan iyimser
adam, dışarıda gördüklerini arkadaşlarına
anlatmaya başladı.
Yol kenarındaki parkı, dev çınar ağaçlarını,
cıvıldaşan kuşları, işlerine koşan insanları,
neşeli çocukları ve karşı dağlardaki çiçek
dolu tarlaları uzun uzun anlatarak, çaresiz
durumdaki arkadaşlarını rahatlatıyordu.
Adam, kısa bir süre sonra, gelip geçenlere
isimler takmaya başladı. Öteki hastalar, artık
sabah işe gidenlerin, seyyar satıcıların ve
akşam vakti yorun argın eve dönenlerin
öykülerini dinleye dinleye, onları gözleri
önünde canlandırabiliyorlardı.
Kısa süre sonra hastanenin ruha ağırlık veren
havası dağılmış ve bi r türlü geçmek bilmeyen
can sıkıcı saatleri tatlı öyküler doldurmuştu.
Bir gün, ortadaki hastanın aklına bir fikir
geldi. Eğer pencerenin önündeki hastaya
birşey olursa oraya kendisi geçecek ve onun
öykülerini dinlemektense, dışarıdaki renkli ve
canlı yaşa m ı kendi gözleriyle görecekti. Bu
düşünce, günlerce kafasında yer etti. Yattığı
yerden hep bunu düşünüyor ve çareler
araştırıyordu. Sonunda onu da buldu.
Pencerenin önündeki hastaya bazen kalp
krizleri geliyordu. Adam bu durumda
komodinin üzerindeki ilacın a güçlükle
uzanıyor ve odada hastabakıcı olmadığından
ilacı kendisi alıyordu.
Bir gece, pencere önündeki hastaya yine bir
kriz geldiğinde,
ortadaki hasta büyük bir gayretle doğrularak,
onun ilacını
deviriverdi. Şişe yere düşmüş ve paramparça
olmuştu. Ertesi sabah, pencerenin önündeki
hastayı ölü buldular. Ve onu kaldırdıktan
sonra,

[1] 2 >>