Bax... Yene axşam oldu... Yene tek qaldıq ikimiz... Sen ve Men!
Bezen buz kimi otaqda bezen ise isti otaqda qaldıq baş-başa... Çox yordum seni derdlerimle...
Bezen söhbetlerimizde qınadın meni bezen ise men qınadım seni. Uşaqken varlığının ferqinde deyildim...
İller ötdü ve sinemdeki acı sayesinde anladım ki, sen varsan. İlk o gün danışdın, ilk o gün duydum seni.
"Besdi, yeter bu qeder qem! Günahım nedir?!" deyerek, dillendin... Men ise yalnızca sebirli ol demekle, sakitleşdirdim seni...
En çox gecelerden qorxdum. Yene seninle tek qalacağımdan qorxdum. Yene istemeden baş tutacaq o söhbetimizden qorxdum...
Seher üzümde gülümseme yaratsanda, geceler incitdin meni... "Niye bu qeder yalan gülüşlerde yorursan meni?" demeyin incitdi...
Dostarımda özüm bilmeden özüm kimi derdli insanlar oldu... Bax, o an bildim tek olmadığımı. Bezen meni bezdiren bu yaşayışa son qoymaq istedim.
2 körpe ve sen qoymadın bunu etmeye... O iki körpenin ürekden gülmesi heyatdan tutunmağı öyretdi sene...
Bezen men sussamda sen danışdın menim adımdan. Olmayanlardan danışıb, sevindirdin kimlerise...
Qeh-qeheler çekib güldün, bezen xoşbextlik göründü çöhrende, qürurundan eyilmedin, amma tek qalanda ise hönkürtülerin ile nale çekib niye bunları yaşadığını soruşdun Allahdan... Sene en çox qezebim düşmenle dostunu bir tutduğunda başlayır. Seni ağladanları güldürende qezeblenirem sene!
Bax, buda seninle daha bir söhbetim.. Kim bilir? Belkede bu sonuncu öhbetimiz olacaq. Bu qeder derde dözsen, amma hele çox birlikde olacıq.
Belkede menim qelbim olduğun üçün çox peşmansan, amma senin kimi dözümlü qelbim olduğu üçün çox xoşbextem...