Tek bolumlu hekaye..


Soyuq bir qış günü idi. Küçelerde bir
sessizlik, bir vahime hökm sürürdü.
Qar yağırdı. Şeherin gözel işıqları ile
yaranan menzere insan qelbini valeh etse de, şeher derin bir quyu kimi
idi. Hava ele soyuq idi ki… Sanki
minlerle insanın ahı var idi havada…
Böyük ve zerafetli bir tikili qarşısında
kiçicik bir nefes vardı. Sadece titrek
elleri ve zeif qelb döyüntüleri olan bir balaca uşaq… Soyuq iliklerine
qeder işlemişken, gözünü uzaqlara
dikerek, sesi bele çıxmadan dizi
üste çökmüş, uzun müddet şehere
hakim olan bu sessizliyi pozmayan
qarla danışırmış kimi sakit bir şekilde mızıldanırdı.
Sanki sonu qaranlıq görünen
geleceyini, qırılmış
xeyallarını düşünürdü…
Ele bu vaxt qarşısında zenginlere
mexsus ve yuxusunda bele görmediyi gözel bir maşın
dayandı. Balacanın gözlerinde yox
olmuş işıq yeniden parladı ve bir anlıq
dondu. Sadece
olanları seyr edir ve veziyyeti
anlamağa çalışırdı. Maşından yaraşıqlı bir bey, gözel bir
xanım ve şirin bir uşaq endi. Balaca ise
bu insanlara heyretle baxır ve sanki
qeribe bir
şey görürmüş kimi izleyirdi. Onlar
balacaya yaxınlaşdıqca o özünde bir qorxu hiss
edirdi. Balaca da özünde cesaret
toplayıb tereddüdle de olsa onlardan
pul istedi. Lakin
bu insanlar çox kobud ve özünü
beyenmiş olduqları üçün balacanı iteleyerek özlerinden
uzaqlaşdırdılar ..
“Redd ol! Bize nece yaxınlaşırsan?!
Senin kimi bir dilençi parçasına
verecek pulumuz
yoxdur bizim… Kimsesizliyinin günahkarı biz deyilik. İyrenc mexluq!”
– deyib, qadın öz
uşağının qolundan tutaraq özüne
çekdi: “Gel balam, yoxsa sene de
bulaşdırar bu öz
çirkini”. Bunları söyleyerek balacanı tek başına buraxıb qarşıdakı
debdebeli
restorana girdiler. Balaca sanki
yuxudan oyanırmış kimi bir an diksindi
ve öz-özüne
düşünmeye başladı: “Niye men?! Doğrudan da özümemmi
kimsesizliyimin sebebi?! Acı taleyimin
gunahkarı kimdir?! Niye men?!”. Bir
neçe saat keçdi. Balaca buz kimi
havada yavaş-yavaş donurdu artıq. Acı
heyatı ile

[1] 2 3 4 >>