birlikde ümidlerini de gömürdü torpağa…
Sübh çağı. Dünenki gecenin müdhiş
soyuqluğundan eser-elamet yox
idi.The Blind Beggar Güneş üfüqde
parlayır, beyaz qar ise güneşin zeif
işıqları altında qızarırdı. Havada ilıqlıq var idi. Ölü şeher sanki dirilmekde idi.
Balaca da gözlerini açdı. Nağıllar
alemine düşdüyünü fikirleşirdi. Özünü
bele
gözel bir otaqda görende çox
teeccüblenmişdi. Ne baş vermişdi? Nece olub buraya düşmüşdü?!
Otağı gözden keçirdi ve yanındaca
yaşlı ve üzünden nur tökülen bir kişi
gördü. Kişiye
baxaraq soruşdu:
- Haradayam men? Siz kimsiniz? Yaşlı kişi cavabında:
- Oğlum, sen dünen soyuqla mücadile
etmekde idin. Men de seni inciden o
insanları gördüm ve qelbim ağrıdı.
Menim övladım yoxdur ve bir anlıq
seni balammış kimi hiss etdim. Anan, atan varmı senin?
Balaca:
-Men yetim ve kimsesizem. Heyatı
derk etdiyim günden beri gördüyüm
tek yer küçeler olub. Sahib olduğum
tek şey yalnızlığım ve bir neçe il önce dilendiyim bu desmal…
Dinledikce qocanın üreyi parçalandı
ve o günden sonra bu yetimi öz oğlu
yerine
qoydu… Bu qoca, hemin o debdebeli
restoranın sahibi imiş sen deme. İller keçdi. O rehimli insan dünyasını
deyişdi ve vesiyyeti üzre bütün mal
varlığını böyütdüyü bu oğlana verdi.
Oğlan da artıq böyümüş, meşhur, öz
sahesi üzre adlı-sanlı bir doktor
olmuşdu. Keçen bu iller oğlanın uşaqlıq xatirelerine pis iz buraxan
zengin aileye de tesir etmişdi.
Onların oğlu böyümüş ve pis yola
düşmüşdü… Ailesinin bütün pulunu
qumara yatırmış ve bütün mal
varlıqlarını uduzmuş ve atası da bu hadiseden üreyi
dayanıb ölmüşdü. Oğlan oxumamış,
avara uşaqlarla
dostluq etmiş ve neticede çox pis
xesteliye yoluxmuşdu. Veziyyeti
günü-günden daha da ağırlaşırdı. Anası oğluna çox öyüd
verdi, amma nafile. Sonda bu avara
yerimeyecek hala
gelmiş ve yatağa düşmüşdü.
Bir gün bu zalım qadın, meşhur
doktorun adını eşidir ve onun qebuluna düşmeyi qerarlaşdırır. Uzun
gözlemeden sonra növbe bu qadına
çatdı. Güc-bela ile oğlunu

<< 1 [2] 3 4 >>